του Μαρκάδα Σωτήρη (Δάσκαλος – Σχολικός Σύμβουλος)
Αυξάνονται!
Εμείς οι εκπαιδευτικοί συναντάμε όλο και περισσότερους.
Γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς να θέτουν όρια, κανόνες και περιορισμούς στις κοινωνικές συναλλαγές τους.
Χωρίς ‘’κόκκινες γραμμές’’ στη συμπεριφορά τους και αυτοσυγκράτηση στα ‘’θέλω’’ τους.
Γονείς που ανατρέφουν ‘’πρίγκιπες’’ και ‘’πριγκίπισσες’’ με απούσα την αίσθηση της ‘’ματαίωσης’’, ουσιώδη για την ανάπτυξή τους
Στους αξιακούς τους κώδικες οι πράξεις δεν ζευγαρώνουν με συνέπειες.
Γονείς που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα.
Τους περιγράφεις γεγονότα της σχολικής ζωής στα οποία αρνητικός πρωταγωνιστής ήταν το παιδί τους και δυσπιστούν, αμφισβητούν, γίνονται επιθετικοί.
«Το παιδί μου δεν μου λέει ψέματα».
Τι κι αν 8-9 συμμαθητές-τριες του λένε κάτι διαφορετικό;
«Μα καλά! Παιδί είναι!».
Και έτσι ξεπερνούν βρισιές, καταστροφές αντικειμένων, συνεπή και συνεχή ενόχληση άλλων παιδιών.
«Γιατί μόνο τον γιο μου;».
Αντιπαρέρχονται εύκολα τη συμπεριφορά του δικού τους παιδιού, ακόμα και όταν είναι επιθετική ή εκφοβιστική, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους στη συμπεριφορά άλλων παιδιών.
Κάνει ένας εκπαιδευτικός παρατήρηση στο παιδί τους και σχεδόν αντανακλαστικά καταφέρονται εναντίον του.
Ζητάει την εφαρμογή των κανόνων της τάξης και κατηγορείται πως στοχοποιεί το παιδί τους.
Οι ελάχιστοι γονείς που κάνανε στάση ζωής τους στίχους το Σαββόπουλου «αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα», φαίνεται να αυξάνονται (οι κοινωνικές συνθήκες συνεισφέρουν…).
Έχουν απαιτήσεις από το σχολείο, και πολύ καλά κάνουν, ξεχνώντας πως ο πρώτος και σημαντικότερος δάσκαλος ενός παιδιού είναι ο γονιός του.
Συζητούν για δικαιώματα κλείνοντας αυτιά και μάτια στις υποχρεώσεις.
Ζητούν υπευθυνότητα από τους άλλους, αλλά δεν τη διδάσκουν στα παιδιά τους.
Όσοι-ες έχουν επαγγελματική σχέση με την εκπαίδευση, όσοι-ες μετέχουν στη διαπαιδαγώγηση παιδιών, ξέρουν πως οι δυσλειτουργικές συμπεριφορές στο σχολικό πλαίσιο δεν μειώνονται με μαγικά ραβδάκια.
Γνωρίζουν πως χωρίς τη συνεργασία της οικογένειας λίγα μπορούν να επιτευχθούν.
Έχοντας τους γονείς ‘’απόντες’’, κάθε παρέμβαση έχει ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.
Η πολιτεία πρέπει να προχωρήσει στην ενίσχυση του σχολικού πλαισίου με δυνατότητες ανάσχεσης επιβαρυντικών στάσεων.
Η θεσμική κατοχύρωση αρμοδιοτήτων παρέμβασης απέναντι σε φαινόμενα δυσλειτουργικής συμπεριφοράς, θα ήταν χρήσιμη.
Ταυτόχρονα, εμείς οι εκπαιδευτικοί, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως μέσα στον επαγγελματικό μας ρόλο περιλαμβάνεται και η ‘’συμβουλευτική’’ σε γονείς με ελλειμματική διαχείριση ζητημάτων που επηρεάζουν τη σχολική ζωή. Με σταθερότητα, ευγένεια, τεκμηρίωση και πλήρη παιδαγωγική αιτιολόγηση.
Το σεβασμό τον κερδίζεις δεν το απαιτείς.