Την παραίτηση του υφυπουργού Παιδείας Θ. Πελεγρίνη ζητούν ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, με αφορμή την ομιλία του του στη Βουλή για τον εβραϊκό λαό, όπου μεταξύ άλλων είπε:
«Οι Εβραίοι εξασφάλισαν την οικειοποίηση του Ολοκαυτώματος για να εξασφαλίσουν τη δικαίωσή τους» και πρόσθεσε: «Να κάνουμε και εμείς το ίδιο για τη Μικρασιατική Καταστροφή, κατοχυρώνοντας διεθνώς τη λέξη Καταστροφή».
Το Ποτάμι τονίζει στην ανακοίνωση ότι “Αν έχει λίγο φιλότιμο ο κ. Πελεγρίνης, να ζητήσει συγγνώμη και μετά να παραιτηθεί. Άλλωστε ο Πρωθυπουργός δεν πρόκειται να τον αποπέμψει. Αυτά για την κυβέρνηση είναι λεπτομέρειες, λεπτομέρειες της ιστορίας” και σημειώνει:
-Να θυμίσουμε στον κ. υφυπουργό ότι οι Εβραίοι της Ευρώπης εξολοθρεύθηκαν κατά το Ολοκαύτωμα. Εκατομμύρια πέθαναν στα κρεματόρια. Δεν έκαναν δικό τους το Ολοκαύτωμα (αυτό σημαίνει το ρήμα οικειοποιούμαι).
-Η ιστορική μνήμη δεν είναι ερασιτεχνική θεατρική παράσταση, ούτε παιχνίδι λέξεων. Ιδίως όταν μιλάς για το Απόλυτο Κακό, το Ολοκαύτωμα. «Είναι βάρβαρο να γράφεις ποίηση μετά το Άουσβιτς», είχε πει ένας μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος. Δεν το έχει ακούσει ο καθηγητής φιλοσοφίας κ. Πελεγρίνης; Οι δηλώσεις του είναι ένα βήμα πριν από το νεγκασιονισμό, την άρνηση του Ολοκαυτώματος, που αποτελεί αγώνα ζωής για τους ακροδεξιούς όλων των εποχών και όλου του κόσμου.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ
Για βάναυση προσβολή της ιστορικής μνήμης από τον υφυπουργό Παιδείας κ. Πελεγρίνη κάνει λόγο το ΠΑΣΟΚ και υπογραμμίζει: “Η αποπομπή του κ. Πελεγρίνη και η έκφραση συγνώμης σε όσους προσέβαλε από τη μεριά της κυβέρνησης είναι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει”.
Το ΠΑΣΟΚ τονίζει επίσης ότι:
-Η εθνολαϊκιστική αφήγηση της κυβέρνησης είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά και συστατικά της. Αυτή τη φορά όμως ξεπεράστηκε κάθε όριο.
-Ο κ. Πελεγρίνης εξέφρασε από το βήμα της Βουλής έναν απροκάλυπτο αντισημιτισμό μιλώντας για οικειοποίηση της έννοιας του Ολοκαυτώματος από τους Εβραίους. Χωρίς δισταγμό προσέβαλε τους Έλληνες Εβραίους διαχωρίζοντας τους από τον εθνικό κορμό.
-Προχώρησε ακόμα περισσότερο προτείνοντας την οικειοποίηση από τη χώρα μας της έννοιας της καταστροφής έτσι ώστε η χώρα να κερδίσει συμπάθεια και χρήμα. Έπαιξε με κυνισμό με την ιστορική μνήμη προσβάλλοντας την βάναυσα. Άφησε άφωνους τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες αυτής της χώρας. Η αρχισυνταξία της κομματικής εφημερίδας ΑΥΓΗ, όμως, έσπευσε να δημοσιεύσει την ομιλία υιοθετώντας εμμέσως πλην σαφώς το περιεχόμενό της.
-Οι πρόχειρες μεταμφιέσεις δεν πείθουν πλέον κανένα.
-Η πολιτική τους είναι πολιτική της εσωστρέφειας, του απομονωτισμού και της ηρωοποιημένης μιζέριας.
Οι διευκρινίσεις του Θ. Πελεγρίνη
Η εκ παραδρομής χρήση της λέξης «οικειοποίηση», αντί της λέξης «ανάδειξη», δεν αλλοιώνει το νόημα των όσων υποστήριξα από το βήμα της Βουλής για τον εβραϊκό λαό.
Αυτό διευκρινίζει με σημερινή δήλωση ο υφυπουργός Παιδείας Θ. Πελεγρίνης και χαρακτηρίζει κακοβουλα τα δημοσιεύματα , στα οποία , όπως υποστηρίζει, “διαστρεβλώθηκε η αναφορά μου στον εβραϊκό λαό κατά την ομιλία μου στην ολομέλεια της Βουλής στις 15 Σεπτεμβρίου 2016”.
Ο κ. Πελεγρίνης δηλώνει κατηγορηματικά ότι “στην συγκεκριμένη περικοπή της ομιλίας μου, εξέφρασα τον σεβασμό και την συμπάθεια μου προς τον εβραϊκό λαό για τις διώξεις που υπέστη από τους ναζί, όπως κάθε αμερόληπτος αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει αν ανατρέξει στο ίδιο το κείμενο μου”.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων, με τη συνθήκη της Λωζάνης στις 24 Ιουλίου 1923 υπεγράφη η ληξιαρχική πράξη της Μικρασιατικής Καταστροφής, της μεγαλύτερης τραγωδίας του νεοελληνικού κράτους.
Δεν είναι μόνο οι 50.000 νεκροί, οι 75.000 τραυματίες πολέμου και οι πάνω από 1,5 εκατομμύριο Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία στην καθημαγμένη τότε Ελλάδα, αριθμοί εξαιρετικά μεγάλοι για την Ελλάδα των περίπου 6 εκατομμυρίων κατοίκων όπου αποτυπώνεται το βαρύ τίμημα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Είναι κυρίως το γεγονός ότι για πρώτη φορά ο ελληνισμός στην πολυαίωνη ιστορία του υποχρεώθηκε να περιοριστεί στη μια πλευρά του Αιγαίου, που δηλώνει το μέγεθος της μεγάλης τραγωδίας.
Ο ελληνισμός βέβαια κατόρθωσε, όσο δυσβάσταχτο και αν ήταν το άχθος της εθνικής αυτής τραγωδίας, να το σηκώσει και να προχωρήσει. Και αυτή ασφαλώς δεν είναι η μοναδική φορά που ο ελληνισμός πετυχαίνει να επιβιώσει μέσα από μια καταστροφή.
Αλλεπάλληλες ήταν οι καταστροφές, άλλοτε μεγαλύτερες άλλοτε μικρότερες, είτε από δικές του αστοχίες είτε εκ της επιβουλής άλλων είτε από συνδυασμό δικών του λαθών και επιθέσεων άλλων, τις οποίες χρειάστηκε ο ελληνισμός να αντιμετωπίσει.
Αυτήν τη δύναμη της επιβίωσής του ο ελληνισμός την οφείλει πρωτίστως στον πολιτισμό του. Έναν πολιτισμό τέτοιας εμβέλειας ώστε για τη στήριξή του να μην απαιτείται η παρουσία των φυσικών φορέων του. Το 31 π.Χ., μετά τη μάχη του Ακτίου, καταλύεται το ελληνικό κράτος, στον χάρτη δεν υπάρχει πουθενά ελληνικό κράτος, υπάρχουν διαδοχικά η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μόλις τον 19ο αιώνα, μετά την επανάσταση του 1821, δημιουργείται πάλι το ελληνικό κράτος. Όλους αυτούς τους αιώνες, όμως, ο ελληνικός πολιτισμός, παρά την απουσία των φυσικών φορέων του από τον χάρτη, συνεχίζει απρόσκοπτα το ταξίδι του στην ιστορία. Όχι σαν ένα επίτευγμα προς το παρελθόν, ένα απολίθωμα της ιστορίας, αλλά ως μια δημιουργική δύναμη ικανή να γονιμοποιήσει άλλους πολιτισμούς, όπως τον ιταλικό, τον γαλλικό, τον αγγλικό, τον γερμανικό, με δυο λέξεις τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και ακόμη γενικότερα τον δυτικό πολιτισμό έτσι ώστε δικαίως να θεωρείται ο ελληνικός πολιτισμός ως η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού.
Η σημερινή ημέρα μνήμης, που ορίστηκε ύστερα από απόφαση της Βουλής, μας δίνει ασφαλώς την ευκαιρία να θυμόμαστε εξ αφορμής της μικρασιατικής καταστροφής τις αλλεπάλληλες καταστροφές που υπέστη ο ελληνισμός. Αυτοί είμαστε, ένας λαός που η μοίρα του είναι συνυφασμένη με καταστροφές, μέσα από τις οποίες, παρ’ όλα αυτά, κατορθώσαμε να επιβιώσουμε. Τούτο, βέβαια, δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε μοιρολάτρες, να περιμένουμε, παραμένοντας αδρανείς, την επόμενη καταστροφή ούτε αυτοϊκανοποιούμενοι να εφησυχάζουμε ότι αφού τα καταφέραμε στο παρελθόν θα τα καταφέρουμε και στο μέλλον. Εκείνο που συνέβη στο παρελθόν δεν σημαίνει ότι θα επαναληφθεί κατ’ ανάγκη και στο μέλλον.
Το μέλλον χάσκει μπροστά μας έτοιμο να μας καταπιεί αν δεν φροντίσουμε εντωμεταξύ να λάβουμε τα μέτρα μας για να αντιμετωπίσουμε την καταστροφή που ποιος μπορεί να το αποκλείσει ότι είναι ενδεχόμενο να επέλθει.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, μην εφησυχάζοντας, το παράδειγμα του εβραϊκού λαού. Όσο και αν το Ολοκαύτωμα παραπέμπει γενικώς στον διωγμό και τη γενοκτονία που επιχειρεί κάποιο κράτος ή καθεστώς εναντίον εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών ή πολιτικών ομάδων που δρουν στους κόλπους ενός λαού, οι Εβραίοι πέτυχαν να ταυτίσουν το Ολοκαύτωμα προς την τραγική μοίρα του έθνους των, προκειμένου να αναδείξουν τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος εις βάρος των με απώτερο στόχο να προκαλέσουν την οργή εναντίον εκείνων που εγκλημάτησαν κατά της εθνικής των υπόστασης και τη συμπάθεια του πολιτισμένου κόσμου για όσα υπέστησαν.
Με ανάλογο τρόπο ίσως θα μπορούσαμε και εμείς να οικειοποιηθούμε την καταστροφή, σταθερό παρακολούθημα της ιστορίας του ελληνισμού. Επειδή δε πρόκειται για τη διαμόρφωση μιας νοοτροπίας και ως εκ τούτου αποτελεί ζήτημα παιδείας, η προσήκουσα εκστρατεία θα ήταν σκόπιμο, ίσως, να αναληφθεί σε πρώτη φάση από τις διάφορες βαθμίδες της εκπαίδευσης, από το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας μας, την Ακαδημία Αθηνών, και τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα πανεπιστήμια, έως τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Ο όρος καταστροφή, ίδιος στις λατινογενείς γλώσσες, στα αγγλικά catastrophe, στα γαλλικά catastrophe, στα γερμανικά Κatastrophe, στα ιταλικά catastrofe, στα ισπανικά catastrofe, μπορεί να συντελέσει στην ευρεία εξάπλωση της οικειοποίησής του εκ μέρους μας. Μέσα στο κλίμα συμπάθειας που ήθελε διαμορφωθεί από τη συσχέτιση του ελληνισμού προς την καταστροφή, ενδεχομένως η διεκδίκηση αποζημιώσεων για όσα υπέστημεν εξ υπαιτιότητος άλλων να μπορεί να καταστεί αποτελεσματική. Να δειχθεί ότι η διεκδίκηση αυτή είναι αίτημα αποκατάστασης του δικαίου και όχι ζήτημα αντιπαράθεσης προς αυτόν ή εκείνον τον λαό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προτεινόμενη οικειοποίηση της καταστροφής από τον ελληνισμό θα χρειαστεί χρόνο, προκειμένου να επιτευχθεί το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Είναι δείγμα σωφροσύνης, κυρίες και κύριοι Βουλευταί, να περιμένεις προετοιμαζόμενος παρά να σπεύδεις ανέτοιμος.
Προκειται για δυο τελειως διαφορετικες ιστορικές πρεαγματικότητες κε Πελεγκρίνη.
1. Το Ολοκαυτωμα, που δεν αφορα μονο τους Εβραίους, εγινε χωρίς να προηγηθεί απο μερους τους επιθεση η πρόκληση. Εξολοθρεύτηκαν μονο και μόνο λογω της παρανοιας των Ναζί.
2. Στην Μιοκρασιατική Καταστροφή (οπως ορθα λέγεται) οι δύσμοιροι Ελληνες της Μ. Ασλίας πλήρωσαν τα λάθη και τους μεγαλοιδεατισμούς των συμπατριωτων τους που επετεθησαν σε ξένη χώρα, τα καναν μετα σαλάτα λόγω της διχόνοιας τους, και οπισθοχώρησαν άτακτα όταν εσπασε το μέτωπο. Ειναι απλα οι χαμένοι του πολέμου, εχασαν τα πάντα χωρίς (οι Μικρασιάτες) να εχουν φταίξει. Αλλωστε εδω τουφεκίσαμε και εξι στρατηγούς για όλη αυτη την ιστορία.
Ποτε δεν θα αναγνωρίσει η διεθνής κοινότητα την Καταστροφή ως αντίστοιχη των εγκλημάτων των Ναζί, καθόσον αυτη προήλθε απο το ξερό μας το κεφάλι.
Ταπεινή μου γνώμη, μπορει και να σφάλω.