Οι εμπειρίες του Σ. Γκλαβά από το ΙΕΠ και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο

22/02/2017

Ενημερώθηκε: 23/02/2017, 00:25

Άκουσε το άρθρο

Τις εμπειρίες του από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και ως πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, μετέφερε ο Σωτήρης Γκλαβάς , στη    σημερινή συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής , για τις αλλαγές στο Λύκειο και το σύστημα πρόσβασης στα ΑΕΙ,  λέγοντας τα εξής:

Ποτέ δεν υπήρξε στρατηγικός σχεδιασμός στην εκπαίδευση

Αυτό που διαπιστώνει κάποιος, όπως εγώ, που είμαι ο παλιός της εκπαίδευσης, είναι ότι ουδέποτε σ' αυτό τον κόσμο υπήρξε στρατηγικός σχεδιασμός στην εκπαίδευση. Υπήρξε σχεδιασμός, ούτε καν σε κυβερνητικό επίπεδο, δηλαδή μιας κυβέρνησης, υπήρχε σχεδιασμός σε επίπεδο υπουργών και πολλές φορές και αυτό ματαιωνόταν στην πράξη, γι' αυτό και υπήρχε η εύκολη λύση, οι δομικές αλλαγές. Δεν υπήρχε χρόνος να αντιμετωπίσουμε τα ποιοτικά προβλήματα της εκπαίδευσης, άρα η εύκολη λύση, για να μείνω στην ιστορία της εκπαίδευσης, είναι να κάνω μία δομική αλλαγή στο σύστημα. Έγιναν τόσες πολλές, τα έχει περιγράψει και ο αείμνηστος Δημαράς στη μεταρρύθμιση που δεν έγινε, ξεχάστηκαν και αυτές οι μεταρρυθμίσεις και οι υπουργοί που τις έκαναν και συνεχώς μιλάμε για τα ίδια πράγματα. Ποτέ θα φτιάξουμε ένα καλό σχολείο στον τόπο μας;

Δεν είναι κακό το ελληνικό σχολείο

Θα ξεκινήσω, λοιπόν, και να πω ότι δεν είναι κακό το ελληνικό σχολείο και δεν πρέπει όλα να τα ισοπεδώνουμε. Έχει προβλήματα, με τα πιο πολλά να εστιάζονται στο γενικό και επαγγελματικό λύκειο, αλλά η υποχρεωτική, ιδιαίτερα, εκπαίδευση δεν έχει τόσο πολλά προβλήματα, ώστε να λέμε ότι το σχολείο μας είναι κακό.

Έχει διαπιστωθεί ότι από τότε που εφαρμόστηκε η υποχρεωτική προσχολική αγωγή, δηλαδή να φοιτούν τα παιδιά στα νηπιαγωγεία, ακόμη και για ένα χρόνο, έχει βελτιώσει αφάνταστα τα ποιοτικά στοιχεία στο δημοτικό σχολείο και αυτό έχει προκύψει και ερευνητικά.

Τα προβλήματα στο δημοτικό σχολείο

Κατ' αρχάς, δεν υπάρχει η λεγόμενη πρακτικότητα, η καλλιέργεια δεξιοτήτων. Υπάρχουν φυσικά και δραστηριότητες και πράγματα που γίνονται, και πάρα πολλά, χάρη στο όραμα και στο μεράκι των εκπαιδευτικών, αλλά στην ουσία αυτό που δεν καλλιεργείται είναι οι δεξιότητες, έτσι όπως διαπιστώνεται και στις εκάστοτε συμμετοχές μας στο PISA. Αυτό διαπιστώνεται κατεξοχήν, εάν κάνεις το ερευνήσει, ότι αυτό που λείπει δεν είναι η γνώση, είναι η καλλιέργεια δεξιοτήτων και η ευσυνειδησία, που αντιμετωπίζουμε τις εξετάσεις. Γιατί, επιτρέψτε μου να πω, ότι μαθητές και εκπαιδευτικοί, το PISA το βλέπουν ως πάρεργο και επομένως δεν δίνουν καμία σημασία, ώστε η χώρα μας να βελτιώσει τη θέση της, γιατί εγώ πιστεύω ότι την αδικεί αυτή η θέση κατάταξης.

Άρα, λοιπόν, χρειαζόμαστε ένα σχολείο με περισσότερες δεξιότητες μέσα σε ένα εξορθολογισμένο πρόγραμμα γνώσης. Δίνουμε πολλά πράγματα, πολλές φορές, που είναι και πολλά και άχρηστα και για να μην αναφερθώ σε συγκεκριμένα αντικείμενα, σχεδόν έχουμε μεταφέρει σε κάποια τάξη και σε κάποιο μάθημα, επιτρέψτε μου να μην το πω, την ύλη του πανεπιστημίου στο δημοτικό σχολείο. Αυτά είναι προβλήματα, τα οποία τα αντιμετωπίζουν τα παιδιά και κυρίως τα παιδιά που προέρχονται από φτωχές οικογένειες.

Άρα, λοιπόν, το επίπεδο γνώσεων που ζητάμε από το δημοτικό πρέπει να επανεξετασθεί, γιατί θεωρώ ότι τους δίνουμε πολλή γνώση, να αυξήσουμε την πρακτικότητα, τις δεξιότητες, όπως ανέφερα προηγουμένως. Άλλωστε, δεν λέω καινούργια πράγματα, τα είχαμε πει και στον εθνικό διάλογο για την παιδεία το 2009, απλώς το επαναλαμβάνω τώρα, μιας και μου δίνεται η ευκαιρία, ενώπιόν σας.

Επομένως, να δούμε ποια είναι η γνώση που ταιριάζει σε αυτά τα παιδιά, πόση γνώση και κυρίως να μετρήσουμε το αποτέλεσμα. Δεν μετράμε ποτέ τίποτα. Δηλαδή, να μετρήσουμε, εάν όλοι οι μαθητές μας σε κάποιες τάξεις έχουν κατακτήσει βασικά πράγματα, τα οποία έχουν προκαθοριστεί, ώστε να τα κατέχουν όλοι. Αυτό που είναι δεδομένο στις άλλες χώρες, στον τόπο μας δεν το κάνουμε.

Αφήνουμε   τα φτωχά παιδιά

Αυτό σημαίνει, ότι αφήνουμε τα παιδιά, ιδιαίτερα τα φτωχά παιδιά, επιτρέψτε μου να μιλήσω για αυτά, γιατί και εγώ προέρχομαι από μια πολύ φτωχή οικογένεια με 9 παιδιά, που όμως εκείνο το σύστημα, μού επέτρεψε κάτι να γίνω στη ζωή μου. Τα παιδιά, λοιπόν, αυτά που υστερούν στις πρώτες τάξεις και είναι φτωχά δεν θα αντιμετωπίσουν ποτέ τη μάθηση σωστά, δεν θα μπορέσουν να ενταχθούν σωστά στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Άρα, λοιπόν, μετράμε τα μαθησιακά αποτελέσματα και ενισχύουμε, γιατί μπορεί να βγει και το συμπέρασμα ότι μετράμε για να αξιολογήσουμε τους εκπαιδευτικούς έμμεσα. Δεν το λέω με αυτό το σκοπό.

Μαθητική διαρροή

Το λέω ότι πρέπει να διαπιστώσουμε ποια παιδιά υστερούν και να πάρουμε μέτρα για αυτά τα παιδιά, γιατί αυτά τα παιδιά αργά ή γρήγορα διαρρέουν από το σύστημα. Άρα, ένα μεγάλο θέμα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι η μαθητική διαρροή και αυτή η μαθητική διαρροή είναι μεγάλη στο Γυμνάσιο. Είναι παλιά η μέτρηση του πάλαι ποτέ Παιδαγωγικού Ινστιτούτου -που κακώς καταργήθηκε, γιατί σταμάτησαν και οι μελέτες μεταξύ άλλων και για τη μαθητική διαρροή- η οποία είναι 6,3%. Είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό αυτό. Μην το μετράμε με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Πρέπει να το μετράμε με την ελληνική ευαισθησία. Και αυτά, λοιπόν, που φεύγουν τα παιδιά είναι φτωχά και παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες που η Πολιτεία δεν τα αντιμετώπισε εκεί που έπρεπε, στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Αλλά και εκείνοι που μένουν στο σύστημα, μετά τους προορίζουμε -επιτρέψτε μου να πω τον όρο- ως Πολιτεία να πάνε στην επαγγελματική εκπαίδευση, γιατί δεν τα καταφέρνουν στο Γενικό Λύκειο. Μα δεν είναι λογική αυτή, να λέμε «επειδή δεν μπορείς να τελειώσεις το Γενικό Λύκειο, πήγαινε στο

Επαγγελματικό Λύκειο» λες και είναι το καλάθι που θα πρέπει να δέχεται τα φτωχά παιδιά και τα παιδιά, τα οποία δεν έχουν κατακτήσει τόσο καλά τη γνώση, γιατί τι διαπιστώνουμε στο Επαγγελματικό Λύκειο; Ότι πάνε οι μαθητές, οι οποίοι έχουν χαμηλότερη βαθμολογία. Δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο έξυπνα παιδιά, απλώς το σύστημα μας δεν τα βοήθησε στην υποχρεωτική εκπαίδευση, ώστε να μπορούν και αυτά να έχουν όνειρα είτε θέλουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ή όπου θέλουν να πάνε.

Τα βιβλία

Άρα, λοιπόν, είναι ένας μονόδρομος της οικογένειας και των παιδιών αυτών και κατ' εξοχήν το πρόβλημα τους είναι ότι υστερούν στη γλώσσα και στα μαθηματικά. Αυτό είναι δεδομένο, με αποτέλεσμα πολλοί εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων των επαγγελματικών σχολείων, να καταγγέλλουν παλιά -και σωστά- στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο «Τι μας στέλνετε βιβλία; Δεν τα καταλαβαίνουν τα παιδιά, δεν καταλαβαίνουν τι τους λέμε, γιατί δεν ξέρουν βασική γλώσσα και δεν ξέρουν βασικά μαθηματικά. Άρα, πώς θα διαβάσουν αυτά τα βιβλία που μας στέλνετε;».

Με συγχωρείτε που το είπα, αλλά είναι πολύ σημαντικό το τι παιδιά έχουμε και βγάζουμε από την υποχρεωτική εκπαίδευση, ενώ προηγουμένως είπα ότι το σχολείο γενικά είναι καλό, αλλά δεν προσέχουμε ιδιαίτερα τις φτωχές οικογένειες και τα φτωχά παιδιά, με αποτέλεσμα να τα καταδικάζουμε σε μονόδρομους, που δεν είναι παραγωγικοί.

Το Λύκειο

Έρχομαι τώρα στο Λύκειο. Κάθε φορά μιλάμε για αυτοτέλεια του Λυκείου. Τι είναι αυτή η «αυτοτέλεια»; Τι θέλουμε να βγάλουμε τελικά από το Λύκειο; Θέλουμε να βγάλουμε έναν άνθρωπο καθολικά μορφωμένο ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται, να ειδικεύεται και να εξειδικεύεται, επειδή άλλαξαν οι συνθήκες με την τεχνολογία ή θέλουμε μεταφορά της πανεπιστημιακής γνώσης στο Λύκειο; Δυστυχώς, έχουμε το δεύτερο. Έχουμε πολλή γνώση που μεταφέρθηκε από πάνω προς τα κάτω. Από τη μια μεριά διαμαρτύρονται οι πανεπιστημιακοί «τι μας τους στέλνετε εδώ, είναι αγράμματοι» και από την άλλη μεριά έχουμε όντως μεταφέρει από την τριτοβάθμια πολλή ύλη στη δευτεροβάθμια. Βεβαίως μπορεί να έχουν και οι δύο δίκιο. Έχουν δίκιο διότι τα παιδιά αυτά έχουν μια εντελώς εξειδικευμένη γνώση και δεν μπορούν να προσαρμόζονται εύκολα σε όλα τα μαθήματα που κάνουν στο πανεπιστήμιο, άρα, αυτό φαίνεται ως μειονέκτημα και από την άλλη μεριά έχουν δίκιο αυτοί που λένε –το είπε και ο κ. Δάσιος- «ρε παιδιά, τι είναι αυτές λεπτομέρειες που βάζετε εδώ πέρα;» και επειδή η ύλη είναι περιορισμένη, όπως το είπε και ο κ. Δάσιος, σε συγκεκριμένη ύλη που πολλές φορές παραπέμπει την Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων να λέει ότι η απάντηση είναι «από το τάδε κόμμα μέχρι το τάδε κόμμα» -μέχρι εκεί έχουμε φτάσει- και αν πει και μια λέξη παραπάνω θεωρείται κάτι πολύ κακό. Άρα, λοιπόν, αν δεν καθορίσουμε τι Λύκειο θέλουμε, δεν έχουμε τελειωμό.

Πρέπει, λοιπόν, να καθορίσουμε και να πούμε το θέλουμε ως γενικό μορφωτικό αγαθό με μια γενική εκπαίδευση, πάνω στην οποία στέρεα μετά θα μπορείς να χτίσεις ό,τι θέλεις; Τι έγινε με την πληροφορική; Υπήρχαν παλιά πανεπιστήμια και σχολές πληροφορικής; Όχι. Πήραν οι Αμερικανοί μαθηματικούς και φυσικούς, τους έκαναν ένα εξάμηνο σεμινάριο και τους έκαναν τους καλύτερους προγραμματιστές. Άρα, εάν έχω στέρεη γνώση, μπορώ να κτίσω από κει και πέρα ό,τι θέλω.

Ποια είναι, όμως, τα άλλα προβλήματα, πέρα από αυτά που ανέφερα του Λυκείου; Είναι χαρακτηριστικό ότι έχει πια ακυρωθεί το Λύκειο – το είπαν και προηγούμενοι, τουλάχιστον όσους εγώ άκουσα- λόγω του εξεταστικού συστήματος και ήταν αρνητικό όταν βάζαμε να εξετάζονται όλα τα μαθήματα τα παιδιά σε όλες τις τάξεις, με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί το σχολείο σε εξεταστικό κέντρο, χωρίς να βελτιώνεται η ποιότητα και από την άλλη μεριά, λέμε να τα μειώσουμε, τα μειώνουμε και όσο τα μειώνουμε, μεγαλώνουμε το πρόβλημα, διότι περιορίζονται οι μαθητές να διαβάζουν παλιότερα τα έξι, τώρα τα τέσσερα ή πέντε μαθήματα και τίποτε άλλο.

Από την πρώτη Λυκείου, λοιπόν, προσαρμόζομαι  σε αυτή τη λογική και δεν με ενδιαφέρουν όλα τα υπόλοιπα.

Πέρα από αυτό, που δεν με ενδιαφέρουν όλα τα υπόλοιπα και επομένως αδιαφορώ και διαλύω το σύστημα, αφού δε με ενδιαφέρουν, γιατί σε μια τάξη έχεις ενδιαφερόμενους και μη ενδιαφερόμενους για το συγκεκριμένο αντικείμενο και υπάρχουν και αντικείμενα που δεν εξετάζονται για το Πανεπιστήμιο και επομένως αδιαφορώ για αυτά παντελώς, είναι  η ώρα του παιδιού.

Άρα, λοιπόν, έχουμε ένα Λύκειο, το οποίο έχει αυτά τα χαρακτηριστικά και το διαλύουμε ακόμα περισσότερο με τις αδικαιολόγητες απουσίες.

Αδειάζουν τα Λύκεια από τον Φεβρουάριο

Ξέρετε τι συμβαίνει το Φεβρουάριο, Μάρτιο και Απρίλιο;

Αδειάζουν τα σχολεία, γιατί παίρνουν δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες απουσίες και λείπουν συνεχώς από το σχολείο, τουλάχιστον, για δύο μήνες.

Ακυρώνουμε, δηλαδή, το δημόσιο σχολείο και το ιδιωτικό εμμέσως, διότι εμείς δίνουμε τη δυνατότητα αυτή,  κάτι που αν ψάξετε στο κόσμο δεν θα το βρείτε αυτό.

Λέτε να μειωθούν οι απουσίες;

Όχι, δεν λέω αυτό, αλλά δεν μπορεί να μην το ξέρει έστω ο γονιός και να δικαιολογεί ο γονιός τις απουσίες του παιδιού και όχι να μαζεύονται όλες οι απουσίες το Φεβρουάριο - Μάρτιο - Απρίλιο και να διαλύεται το σχολείο.

Αυτά δεν μπορούμε να τα θεραπεύσουμε;

Φυσικά και μπορούμε.

Τώρα η αδιαφορία πως αντιμετωπίζεται και γιατί υπάρχει αυτή η αδιαφορία;

Υπάρχει και θέμα προαγωγής και απόλυσης.

Άκουσον - άκουσον.

Ο μαθητής στο Γυμνάσιο προάγεται πολύ πιο δύσκολα από ό,τι στο Λύκειο

Στην Ελλάδα ο μαθητής στο Γυμνάσιο προάγεται πολύ πιο δύσκολα από ό,τι στο Λύκειο, γιατί για να προαχθεί ο μαθητής στο Γυμνάσιο ζητάμε 12,5 ενώ στο λύκειο 9,5. Μπορεί, δηλαδή, αυτός ο μαθητής να πάρει σε κάποια μαθήματα 19 και 20 και σε όλα τα άλλα, εκ των  οποίων κάποια μπορεί να είναι ουσιαστικής βαρύτητας, όπως η γλώσσα και τα μαθηματικά, να έχει 3 και 4 και να περνάει άνετα.

Άρα, έχουμε απόλυτη προαγωγή.

Αυτός είναι ο στόχος μας;

Δεν βοηθάει τους φτωχούς η απόλυτη προαγωγή.

Θα πάνε παραπάνω και τι έγινε;

Θα τους φάει το μαύρο σκοτάδι της αγοράς, που θα τους απορρίψει.

Επομένως, αυτή δεν είναι κοινωνική πολιτική.

Θα πρέπει τα παιδιά του Λυκείου να γνωρίζουν τους κανόνες και να δίνουν σημασία σε όλα τα αντικείμενα και, τουλάχιστον, να προάγονται όπως προάγονται οι μαθητές του Γυμνασίου.

Παπαγαλία

Επίσης, θα πει κανείς « ωραία, τι συμβαίνει; Δεν έχουμε παπαγαλία;».

Μα, παπαγαλία έχουμε και στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, που οφείλεται στο μοναδικό βιβλίο, που μπορεί πολλές φορές να έχει και λάθη.

Το Πολλαπλό βιβλίο

Το πολλαπλό βιβλίο, λοιπόν, που εφαρμοζόταν για δεκαετίες στο ελληνικό κράτος και καταργήθηκε το 1938 αρχικά, όταν φτιάχτηκε από τον Μεταξά ο Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων με στόχο τον ιδεολογικό εναγκαλισμό της εκπαίδευσης και όχι τη δωρεάν εκπαίδευση, για να λέμε τα πράγματα όπως έχουν, από τότε διαστρεβλώθηκε και στην ουσία φτιάξαμε ένα σύστημα, το οποίο δεν μπορούσε να διαχειριστεί το πολλαπλό βιβλίο.  Ακόμα και όταν φτιάχτηκαν μερικά βιβλία σε κάποια περίοδο ως πολλαπλό βιβλίο, ακυρώθηκαν στην πράξη, γιατί δεν υπήρχε σύστημα διανομής.

Όλα αυτά τώρα τα έχει λύσει η εξέλιξη της τεχνολογίας.

Πώς θα οργανώσουμε σχολείο;

Πρώτα - πρώτα θα πρέπει να βρω ένα σύστημα, το οποίο να υποχρεώνει όλους και θεωρώ, παρόλο που έπεσε πολύ λάσπη για την Τράπεζα Θεμάτων, ότι η Τράπεζα Θεμάτων πρέπει να έχει διαβαθμισμένα θέματα, αλλά επειδή πάντα οι πολιτικοί βιάζονται, τα εφαρμόζουμε χωρίς πιλοτική εφαρμογή.

Η Τράπεζα Θεμάτων

Δεν έφταιγε, όμως, η Τράπεζα Θεμάτων, που δεν έγινε πιλοτική εφαρμογή.

Η Τράπεζα Θεμάτων, λοιπόν, είχε τρεις βασικές υποχρεώσεις.

Πρώτον, το ΙΕΠ με ύλη που να βγαίνει στο συγκεκριμένο χρόνο, δηλαδή, εξορθολογισμό ύλης.

Δεύτερον, ο Υπουργός να στέλνει τους εκπαιδευτικούς έγκαιρα και όχι μετά από έναν - δύο μήνες στα σχολεία.

Τρίτον, ο εκπαιδευτικός να  είναι υποχρεωμένος να καλύψει αυτή την ύλη μέσα στο χρόνο που είναι προγραμματισμένος.

Τέταρτον, ο μαθητής να ανταποκριθεί σ' αυτή την ύλη.

Γιατί η Τράπεζα Θεμάτων θεωρώ, ότι είναι λαϊκό μέτρο, όσο και αν τείνω να παρεξηγηθώ;

Γιατί δεν αφήνει τα φτωχά παιδιά στο έλεος της μη ύλης, διότι ως επί το πλείστον καλύπτουμε ένα κομμάτι της ύλης και η άλλη θεωρείται δεδομένη. Την επόμενη χρονιά ο εκπαιδευτικός, ακόμα και ο ίδιος να είναι, περιορίζεται σε μία - δύο ώρες επανάληψης και επομένως υπάρχουν τα μαθησιακά κενά και πάμε παρακάτω.

Ποιόν βλάπτει αυτό;

Τον πλούσιο;

Θα βρει τρόπους να το αντιμετωπίσει.

Τον φτωχό βλάπτει, τον οποίο θα τον πετάξει το σύστημα κάπου αλλού, αλλά όχι εκεί που θα έχει και η οικογένεια και ο ίδιος βάλει ως όραμα και στόχο.

Άρα, λοιπόν, είναι λαϊκό μέτρο υπό την έννοια ότι δεν αφήνει το σχολείο να πορεύεται εκεί και ως έτυχε, γιατί αυτό αυξάνει και την παραπαιδεία και την ανισότητα.

Βεβαίως, από τη στιγμή που το Λύκειο δεν τον υπολογίζουμε καθόλου όσον αφορά την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ακυρώνουμε τα υπόλοιπα μαθήματα.

Δεν προσέχει κανείς τα υπόλοιπα μαθήματα και γιατί να τα διαβάσει άλλωστε;

Δεν έχει κανένα νόημα, αφού, εάν διαβάσω τα τέσσερα μαθήματα, προάγομαι  με 9,5 και πάμε παρακάτω.

Από την άλλη μεριά, δεν μπορείς να μην αντικειμενικοποιήσεις αυτό τον υπολογισμό, διότι τότε θα γίνουν τερατουργήματα είτε αριστούχοι είτε θα λένε οι μεν για τους δε, ότι πληρώνονται οι καθηγητές να βάλουν βαθμούς στα παιδιά κ.λπ., αλλά υπάρχουν τέτοιοι τρόποι που μπορεί να αντιμετωπισθούν.

Πρόσβαση στα ΑΕΙ

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να πω και για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το σύστημα, φυσικά, πρέπει να είναι αδιάβλητο, αλλά να είναι και δίκαιο. Ξέρουμε ότι αδιάβλητο μεν είναι, αλλά δίκαιο δεν ξέρω κατά πόσο είναι. Όσο υπάρχει numerus clausus δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει ελεύθερη πρόσβαση, θα γίνει το έλα να δεις. Αν για παράδειγμα, σας ζητήσουν την Ιατρική Αθηνών 15.000 είτε σε σχολή μπαίνει είτε σε τμήματα, άντε να διαχειριστείς αυτό το πρόβλημα με την ελεύθερη πρόσβαση.

Επαγγελματική Εκπαίδευση

Σχετικά με την επαγγελματική εκπαίδευση, λίγα ακούγονται ενώ είναι πολύ σημαντικό. Δεν με ενδιαφέρουν τα ποσοστά 30 – 70, που συνήθως είναι και λιγότερα ίσως και που αυξάνονται τεχνητά από διάφορους Υπουργούς είτε με το να αφήνουν μεγάλο αριθμό να περνάει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, λες και ότι αυτός είναι ο στόχος, να στείλουν μέσω της επαγγελματικής εκπαίδευσης τα παιδιά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση από άλλο δρόμο.

Φυσικά, θα πρέπει να έχουν όλοι τη δυνατότητα να πάνε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με κάποιο τρόπο, αλλά δεν μπορώ να προσελκύσω μαθητές επειδή θα τους δώσω ειδικό ποσοστό για να μπουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Άρα αυτός είναι ο στόχος της επαγγελματικής εκπαίδευσης; Να βρουν έναν άλλο τρόπο οι «έξυπνοι», να περάσουν ευκολότερα από το επαγγελματικό λύκειο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση;
Υποχρεωτική εκπαίδευση

Άρα, λοιπόν, αφού πάρουμε σωστά μέτρα στην υποχρεωτική εκπαίδευση, ώστε να μην μαθαίνουν τα παιδιά «γράμματα», κάποια παιδιά όχι όλα, γιατί το ελληνικό σχολείο είναι καλό, αλλά κάποια παιδιά και ιδιαίτερα τα φτωχά δεν τα προετοιμάζουμε για την επόμενη μέρα. Αυτά τα παιδιά τα στέλνουμε στο επαγγελματικό λύκειο που είναι υποβαθμισμένο στη συνείδηση του Έλληνα γονέα και της κοινωνίας, δυστυχώς. Είναι υποβαθμισμένο γιατί αφενός μεν εκεί που πηγαίνουν τα παιδιά αυτά, απλώς κολυμπάνε και απλώς παίρνουν κάποιους βαθμούς για να πάρουν κάποια εξειδίκευση και μάλιστα πρόωρη και μετά το χάος. Δείτε παλιότερες έρευνες, τι έγιναν οι απόφοιτοι του επαγγελματικού λυκείου. Σχεδόν ανύπαρκτοι από την αγορά εργασίας, γιατί το επίπεδο δεν ήταν αυτό που έπρεπε, η αγορά εργασίας τους απέρριψε, πιστοποίηση δεν υπήρχε, μαθητεία δεν υπήρχε και μέσα σ’ όλα αυτά, τα ΙΕΚ που είχαν μια πιστοποίηση, που είχαν μια επαγγελματικότητα, τα σχολειοποιήσαμε απόλυτα. Έχουν γίνει ένα κακό σχολείο.

Άρα, λοιπόν, πρέπει να ξαναδούμε την επαγγελματική εκπαίδευση, μέσα σε σωστά πλαίσια και όχι σε επίπεδο ποσοστών. Ας βγάλω λίγους, αλλά καλούς, αξιόπιστους στην αγορά εργασίας, με πιστοποίηση, με κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων. Στην Γερμανία για να γίνεις κρεοπώλης, πρέπει να έχεις τελειώσει κάποια σχολή. Εδώ απλώς, μπορεί να διαθέτεις ένα ψυγείο και να πάρεις άδεια για να γίνεις κρεοπώλης, τηρώντας κάποιες υγειονομικές αρχές.

 

 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:

Σχόλια (1)

Petros
|

O Γκλαβάς ξέρει το σχολείο από μέσα πολύ καλά, έχει γνώση πώς λειτουργεί το σύστημα στα Υπουργικά επίπεδα και διαθέτει και έχει τον κοινό νου.
Και επιπλέον είναι ακαταπόνητος.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ

Συκοφαντικά και υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται και διαγράφονται. Επίσης δεν επιτρέπεται στα σχόλια να αναγράφονται links τα οποία διαγράφονται. Το esos δεν φέρει ευθύνη για τα επώνυμα ή ανώνυμα σχόλια που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ