Όταν ήμουν νέος δάσκαλος …

Όταν ήμουν νέος δάσκαλος και υπηρετούσα σ' ένα νησί, έτυχε ένα πρωινό, στην αρχή της έπαρσης της σημαίας, να ξεσπάσει μια δυνατή βροχή.

Ο μαθητής της ΣΤ τάξης που στεκόταν εμπρός του ιστού και κρατούσε το σχοινί, ταράχτηκε, έκανε μία κίνηση που ο Διευθυντής την εξέλαβε ως πρόθεση φυγής και πριν προλάβει ο μαθητής να κάνει την επόμενη κίνηση, κατέβηκε με γρήγορο βήμα τα τρία σκαλοπάτια του υπερυψωμένου σκεπασμένου διαδρόμου όπου στεκόμαστε και πήγε και στάθηκε προσοχή δίπλα του.

Ο μαθητής κατάλαβε και μαζί μ' αυτόν κι εγώ που είχα αρχίσει   να κατεβαίνω τα τρία σκαλιά. Δεν είχα αντιληφθεί όμως ότι πίσω μου ακολουθούσε    ο άλλος δάσκαλος του σχολείου και πίσω του τέσσερις δασκάλες.                

Θυμήθηκα αυτό το γεγονός εξαιτίας του σχολιαστή του esos  Παναγιώτη Β. που μας υπενθύμισε τη θλιβερή εικόνα της σχισμένης ελληνικής σημαίας που κυματίζει αρκετές φορές εμπρός στα αδιάφορα μάτια μας και είναι συμβατή τόσο με την αδυναμία των παιδιών να απαγγείλουν και να τραγουδήσουν σωστά τον Εθνικό Ύμνο - σπανίως τον τραγουδάμε στα σχολεία - όσο και με την στάση τους κατά τη διάρκεια της κοινής πρωινής προσευχής ...

Γ.Π