Σχολείο πήρε το όνομα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη

@ΑΔΡΙΑΝΟΣ
Μας συγκινήσατε και μας διδάξατε. Ο δάσκαλός σας, θα ήταν περίφανος για εσάς. Ο Ευαγόρας, γαλήνιος και ευτυχής.

Να προσθέσω σ' αυτά που αναφέρει ο συνάδελφος ΑΔΡΙΑΝΟΣ και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Αυτό το ηρωικό παιδί, ο Ευαγόρας, είναι ένας από τους ισχυρούς κρίκους της γερής αλυσίδας που ενώνει δημιουργικά όλους τους Κύπριους δεκαετίες τώρα. Όλους! Και είναι γερή γιατί και οι άλλοι κρίκοι της είναι στη συνείδησή τους συνώνυμοι!...
Αφήστε τώρα τον συνειρμό σας ελεύθερο να γεννήσει άλλες σκέψεις!...
Εδώ, για τη δική μας γη!

Μπράβο στους εκπαιδευτικούς,γονείς,μαθητές ,στην Τοπική Αυτοδιοίκηση .Υπάρχει ακόμη ελπίδα σε αυτόν τον τόπο.Όσο για το υπέροχο ποιήμα του Βαρέλι να θυμηθούμε και λοιπά κυβέρνηση το αφαίρεσε από τα σχολικά βιβλία.

Ο Δάσκαλος Μας, Φώτης Βαρέλης, κάποτε τον ακούγαμε μαγεμένοι οι φοιτητές στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου, μας άφησε από την ψυχή του δυο αράδες λόγια:

«Πέμπτη πρωί ήταν την 13 Μαρτίου 1957, που με περίμεναν οι μαθητές μου να γράψουν έκθεση. Περίεργος σαν πάντα για το θέμα, αντί για τίποτ' άλλο έγραψα στον πίνακα ένα όνομα: «Ευαγόρας Παλληκαρίδης».

Φεύγοντας απ' το σπίτι μου μ' έκαμε να σταθώ η γυναίκα μου.

- Ακούς τι λέει το ραδιόφωνο, Φώτη; Τα μεσάνυχτα, κρεμάσανε μαθητή στην Κύπρο! Τον συνέλαβαν για αντιστασιακή δράση οι κατακτητές, τον φυλάκισαν και ξαφνικά απόψε τα μεσάνυχτα τον απαγχόνισαν. Τ' όνομά του: Ευαγόρας Παλληκαρίδης.

Κουβάλησα την αγανάκτησή μου ως το σχολείο και με το έμπα στην τάξη το κόλλησα στον πίνακα.

Γράψτε τους είπα ό,τι βγει από μέσα σας. Ήταν ένα παιδί της τάξης σας. Έκαμε ό,τι θα 'καμνε ένας σκλάβος και γι' αυτό μες στα μεσάνυχτα τον κρέμασαν!! Σήμερα είναι η ώρα η δική σας. Όπως βλέπετε πρωτοτυπία στο θέμα τούτο είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Ωστόσο πολύ θα ήθελα. Θα το ζητούσα σαν ευχή μάλιστα να γεννηθεί απ' αυτές τις εκθέσεις σας εκείνη που θα το λέει για πολλά χρόνια και για όλους τους λαούς του κόσμου πως...

Δεν προχώρησα σ' εκείνο που ήθελα να πω φοβούμενος μην περιορίσω το θέμα. Τους είπα μόνο: Πιστεύω σήμερα, να μη μ' ενοχλήσετε. Και πράγματι δεν μ'ενόχλησε κανένας.

Όταν τέλειωσαν όλοι κι εγώ ακόμα κάτι διόρθωνα στο δικό μου γραφτό φώναξε κάποιος.

- Κύριε, σήμερα εξαιρετικά, μια και η ώρα είναι δική μας σας ζητούμε μια χάρη. Να διαβάσετε πρώτος εσείς την έκθεσή σας αν βέβαια είστε ευχαριστημένος απ'ό,τι εγράψατε κι αν θέλετε να τ' ακούσουμε τώρα αμέσως.

Κι ο καθηγητής, ο μεγάλος Φώτης Βαρέλης, που έγραφε πάντα έκθεση μαζί με τους μαθητές του ίδιο θέμα, μες σε απόλυτη σιωπή διάβασε την έκθεσή του πολύ απλά και πολύ καθαρά. Δεν ύψωσε πουθενά τη φωνή του. Ήταν αυτή:

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Εψές πουρνό, μεσάνυχτα, στης φυλακής την μάντρα,

μες στης Κρεμάλας την θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τά 'κουσε κανένας.

Η μάννα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,

οι νιοί συμμαθητάδες του μαύρ' όνειρο δεν είδαν

κι η νιά που τον ορμήνευε δεν άκ' σε νυχτοπούλι.

Εχθές πουρνό, μεσάνυχτα, θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλ' η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζίν, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο κτίστης εκκλησιά, πανίν απλώνει ο ναύτης

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνουν η πρώτη η άτακτη κι η Τρίτη που διαβάζει

μπαίνει κι η Πέμπτη, αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

- Παρόντες όλοι; - Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

- Παρόντες!!! λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει:

- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω κι ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,

αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει

να πέσουν μ' αναφυλλητό ετούτοι κι όλη η τάξη

- Παλληκαρίδη, άριστα! Ευαγόρα, πάντα πρώτος!

Στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι

και του σκολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία

Τόπε κι απλώθηκε σιωπή πα στα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα σκεπάζανε της τάξης τα θρανία

έξω από 'κείνο τ' αδειανό, παντοτεινά γεμάτο!»