Η συμβολική και πρακτική αξία των διακρατικών συμφωνιών αμοιβαίας αναγνώρισης τίτλων σπουδών

Του Αποστόλη Δημητρόπουλου, Τέως Γενικού Γραμματέα Ανώτατης Εκπαίδευσης

Η Διακρατική Συμφωνία Ελλάδας-Κύπρου για την αμοιβαία αναγνώριση τίτλων σπουδών μεταξύ των δύο χωρών, για ακαδημαϊκούς (συνέχιση των σπουδών σε ανώτερο επίπεδο) ή επαγγελματικούς (ένταξη σε επάγγελμα) σκοπούς, που υπογράφηκε χθες είναι ιστορικής σημασίας, με πρωτίστως συμβολική αξία.

Είναι η πρώτη τέτοια συμφωνία που συνάπτει το ελληνικό κράτος, σε εφαρμογή του πρόσφατου νόμου για το νέο ΔΟΑΤΑΠ, και σηματοδοτεί την πολιτική επιλογή για το άνοιγμα των ελληνικών πανεπιστημίων στο διεθνή χώρο, την προσέλκυση φοιτητών από άλλες χώρες αλλά και τη διευκόλυνση της επιστροφής των Ελλήνων που σπούδασαν στο εξωτερικό.

Φυσικά, οι εκπαιδευτικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένες (περίπου οι μισές αιτήσεις αναγνώρισης που υποβάλλονται στον ΔΟΑΤΑΠ κάθε χρόνο προέρχονται από την Κύπρο) και η αναγνώριση των τίτλων σπουδών μεταξύ των δύο χωρών έχει ήδη απλοποιηθεί και διευκολυνθεί πολύ μετά την ψήφιση του πρόσφατου νόμου (χωρίς φυσικά να είναι "αυτόματη", καθώς ιδίως για την επαγγελματική αναγνώριση θα συνεχίσει να απαιτείται ατομική αίτηση, όπως γίνεται σε όλον τον κόσμο). Γι' αυτό και η αξία της χθεσινής συμφωνίας είναι πρωτίστως συμβολική, καθώς σηματοδοτεί την ενίσχυση της συνεργασίας του εθνικού εκπαιδευτικού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης Ελλάδας-Κύπρου.

Οι διακρατικές συμφωνίες αμοιβαίας αναγνώρισης τίτλων σπουδών θα έχουν μεγάλη πρακτική αξία στις περιπτώσεις χωρών με τις οποίες θέλουμε ως κράτος να αναπτύξουμε και ενισχύσουμε τις εκπαιδευτικές σχέσεις μας και να προσελκύσουμε φοιτητές στα πανεπιστήμιά μας. Ταυτόχρονα, οι συμφωνίες αυτές αποτελούν ένα νέο εργαλείο ανάπτυξης της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και άσκησης δημόσιας διπλωματίας στο εξωτερικό.

Η υπογραφή τέτοιων διακρατικών συμφωνιών θα πρέπει να ενταχθεί στις προτεραιότητες της στρατηγικής των Υπουργείων Εξωτερικών και Παιδείας το επόμενο διάστημα, μαζί με την κύρωση των δύο διεθνών διακρατικών συμβάσεων, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Λισσαβόνας (είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν την έχουμε κυρώσει από το 1999!) και την Παγκόσμια Σύμβαση της UNESCO (2019). Αποτελούν απαραίτητα στοιχεία μιας ολοκληρωμένης πολιτικής για τη διεθνοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης και την ανάδειξη της χώρας σε διεθνές κέντρο εκπαίδευσης.