Η ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών σχολείων έχει απασχολήσει την Ελληνική πολιτεία ήδη από το Πολιτικό Σύνταγµα του 1827, µε το άρθρο 20, στο οποίο αναφέρεται ότι οι Έλληνες έχουν δικαίωµα να ιδρύουν σχολεία και να επιλέγουν δασκάλους, για να µορφώνονται και ότι η Βουλή επαγρυπνεί για τη δηµόσια εκπαίδευση, µε την έννοια ότι φροντίζει για την παροχή της δωρεάν υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Ανάλογη διάταξη περιείχε και το ¨Ηγεµονικό Σύνταγµα¨ του 1832 (άρθρο 28).
Η πρώτη ιδιωτική πρωτοβουλία στην εκπαίδευση καταγράφεται το 1836 µε την ίδρυση της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, ενώ το 1843 ιδρύεται το Βαρβάκειο και το 1849 το «Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον» µε εκπαιδευτικά κυρίως προγράµµατα κλασικής κατεύθυνσης.
Η Υπουργική Απόφαση Φ.353.1./324/105657/Δ1, Αρ. Φύλλου 1340/16 Οκτωβρίου 2002, του Νικολάου Γκεσούλη, στο Άρθρο 20, «Αρμοδιότητες των Διευθυντών Εκπαίδευσης σχετικές με την ιδιωτική εκπαίδευση», στη παράγραφο 10, αναφέρει : «Είναι διοικητικοί και πειθαρχικοί προϊστάμενοι των ιδιωτικών σχολείων , των Φροντιστηρίων και των αντιστοίχων εκπαιδευτικών. Ασκούν διοικητικό και πειθαρχικό έλεγχο, όταν διαπιστώνουν πλημμελή εκτέλεση καθηκόντων ή παραβάσεις».
Στο πλαίσιο των καθηκόντων – αρμοδιοτήτων τους, κάθε σχολικό έτος, όλοι οι Διευθυντές Εκπαίδευσης συμμετέχουν σε ημερίδες και των Ιδιωτικών Σχολείων, όπως είναι απολύτως λογικό.
Η μόνη διαφοροποίηση είναι ότι βαδίζουμε προς τις βουλευτικές εκλογές και κάποιοι ίσως θέλουν να προβληθούν, με οποιονδήποτε τρόπο, μήπως και συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια κομμάτων της ¨αντίδρασης¨.
Το Δημόσιο Σχολείο, που παρέχει υψηλή Εκπαίδευση, για την οποία με μεθοδικότητα εργαζόμαστε η συντριπτική πλειοψηφία των Εκπαιδευτικών, τίποτε δεν έχει να φοβηθεί από την Ιδιωτική Εκπαίδευση, αντίθετα η ανταλλαγή καλών πρακτικών, ιδίως στις καινοτόμες δράσεις μόνο στη βελτίωση του αποτελέσματος του εκπαιδευτικού έργου δύναται να οδηγεί.
«Η πρόοδος είναι ωραία λέξη, αλλά αυτό που τη δημιουργεί είναι η αλλαγή και η αλλαγή έχει πολλούς εχθρούς ». Robert Kennedy, 1925-1968.
Χωρίς ίχνος Δημοκρατίας, χωρίς διάλογο , χωρίς να ακούσουν την άλλη άποψη μια ομάδα 30 – 35 ατόμων ¨Εκπαιδευτικών¨ και ¨Άλλων¨, με το έτσι θέλω…, αποφάσισαν να ματαιώσουν μια Εκπαιδευτική Εκδήλωση που διοργάνωνε η ΔΔΕ Πειραιά για την Ιδιωτική Εκπαίδευση. Σύμφωνα με την δήλωση του ΔΔΕ Πειραιά: "Στο χώρο εισέβαλαν 30 με 35 άτομα, τραμπούκισαν, εξύβρισαν και έφτυναν εμένα και επισήμους προσκεκλημένους"
Όσον αφορά την ¨ διαφήμιση των Ιδιωτικών Σχολείων ¨ είναι προφανές ότι το κατόρθωμα των Τραμπούκων ήταν να κάνουν γνωστή στο Πανελλήνιο μια απλή διημερίδα ρουτίνας.
Αν είχαν και την πρόθεση της διαφήμισης, το επέτυχαν, αν όχι είναι πια καιρός να επανεξετάσουν τις πρακτικές που ακολουθούν. Ας αναλογισθούν ποια` γνώμη σχημάτισαν και πώς τους ¨αξιολογούν¨ όσοι προσήλθαν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση, γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί, που τρομοκρατήθηκαν, καθώς και όλοι όσοι διαβάζουν και βλέπουν τις ασχήμιες στο διαδίκτυο. Τέτοιες πρακτικές δεν συνάδουν με τον ρόλο του Δημόσιου Λειτουργού – Παιδαγωγού – Συνδικαλιστή. Και μην τολμήσει κανείς να εμπλέξει το
Συνδικαλιστικό Κίνημα με τους τραμπούκους και τους παραβάτες του Κοινού Ποινικού Κώδικα.
Οι Εκπαιδευτικοί, ανεξάρτητα Ιδεολογικών, Πολιτικών, Κομματικών και Παραταξιακών Πεποιθήσεων, δεν έχουν καμία σχέση με τους τραμπούκους.
ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ Δ.Α.Κ.Ε. ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
Είναι καλό πο γίνεται ιδεολογική αντιπαράθεση στον φιλόξενο χώρο του ΕΣΟΣ. Δύο κύριες απόψεις από τη Μαρία και από τον Χρήστο.
Σαφές: όποιος έχει λεφτά στέλνει τα παιδιά του στο ιδιωτικό (δικαίωμά του).
Σαφές; ο άνθρωπος που έχει καθήκον να βελτιώνει την παιδεία που παρέχει το δημόσιο σχολείο, προμοτάρει το ιδιωτικό.
Εείναι ένα τεράστιο φάουλ, αν δεν είναι κάτι άλλο...
Έχουν δικαίωμα οι συνδικαλιστές να παρεμποδίζουν μια ημερίδα;
Όχι, αν η ημερίδα γίνεται από τα ιδιωτικά σχολεία.
Ναι, αν η ημερίδα γίνεται από τον εντεταλμένο της δημόσιας εκπαίδευσης.
Ταξική είναι η παιδεία (ελάχιστα χρήματα για το δημόσιο σχολείο), οι έχοντες σπουδάζουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά και τα στέλνουν χωρίς εξετάσεις στα Χάρβαρντ και στα Τάφτς και στα Κέμπριτζ.
Δεν έχουν δικαίωμα, λοιπόν, οι συνδικαλιστές να υπερασπίζονται το δημόσιο σχολείο (που αφορά το 85% του λαού) αλλά έχουν υποχρέωση.
Πολύ καλά έκαναν.