Συναίνεση από την αντιπολίτευση για τη νέα μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ζήτησε ο Κ. Πιερρακάκης

"Θα συνεχίσουμε με μια σειρά από πολύ μεγάλες αλλαγές που αφορούν το ανοιχτό σχολείο, την καταπολέμηση του σχολικού εκφοβισμού και μια σειρά από ψηφιακά εργαλεία, τα οποία θα ενταχθούν μέσα στην εκπαίδευση, την αλλαγή των σχολικών βιβλίων και αλλαγές που γενικά πρέπει να φέρουν το σχολείο στο σήμερα".

Αυτό τόνισε  ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερακάκης, σήμερα στη Βουλή κατά τη συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης, ενώ απευθυνόμενος στους Βουλευτές της αντιπολίτευσης τόνισε τα εξής:

Μεγαλύτερες κατακτήσεις συναίνεσης: Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να σφυρηλατήσουμε ακόμη μεγαλύτερες κατακτήσεις συναίνεσης σε αυτήν τη συζήτηση για να μπορέσουμε να ξεχάσουμε τα εύκολα συνθήματα και να φέρουμε με σηκωμένα μανίκια τη χώρα εκεί που της αξίζει στο χώρο της παιδείας.

Η Αντιπολίτευση καταψηφίζει κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού:  Ένα πρόσφατο παράδειγμα, επινοώντας ασύλληπτες δικαιολογίες, υπεκφυγές και οβιδιακές μεταμορφώσεις ήταν ο πρόσφατος νόμος για την ανώτατη εκπαίδευση. Το ΠΑΣΟΚ, αρχικά δια του Προέδρου του, είχε αναφέρει ότι δεν θα σταθεί εμπόδιο στο νόμο που θα φέρναμε, το περιεχόμενο του οποίου άλλωστε συνιστούσε πάγια πολιτική και ήταν και περιεχόμενο των συνεδριακών του αποφάσεων. Στις 22 Φεβρουαρίου, όμως, ο Πρόεδρός του δήλωσε στο MEGA ότι δεν θέλει την εμπορευματοποίηση της παιδείας, ενώ στις 3 Μαρτίου ανακάλυψε στο Βήμα ότι ο νόμος, τάχα, δεν είναι μεταρρύθμιση αλλά διευθέτηση συμφερόντων, κάτι που επαναλήφθηκε μετά και σε άλλες συνεντεύξεις όπως το Blue Sky.

Εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα: Στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης πρέπει, επιτέλους, να μπουν στο συρτάρι της ιστορίας τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που έρχονται από το ’50 και εμποδίζουν την πρόοδο. Είναι τα σύνδρομα εκείνα που βρίσκονται στον πυρήνα κάθε αντίστασης στην αλλαγή και κάθε διχασμού με νέα αφορμή. Κάθε πολιτικός χώρος ο οποίος θέλει να κομίσει το νέο, αλλά και κάθε νέος άνθρωπος σε κάθε πολιτικό χώρο, πρέπει να συμβάλει ιδιαίτερα σε αυτόν τον στόχο, αντί να υποδαυλίζει αντιθέσεις εκεί που δεν υπάρχουν, αντί να χτίζουμε το αύριο με τα κουρασμένα υλικά του παρελθόντος. Το γραφένιο έχει ανακαλυφθεί. Ας αφήσουμε επιτέλους στην άκρη τον πηλό και τις πέτρες.

Η χώρα διώχνει τα νέα παιδιά : Αντιθέτως, θέλουν να  τη γυρίσουν προς τα πίσω, γιατί εκεί ακριβώς είναι που κατοικοεδρεύουν οι πεποιθήσεις και οι πρακτικές τους. Ένα πολιτικό σύστημα και μία χώρα, που την κατατρώει διαρκώς το μικρόβιο του διχασμού, της έλλειψης εμπιστοσύνης και της σύγκρουσης χωρίς μέτρο και χωρίς αρχές, υπονομεύει το μέλλον της. Διαμορφώνει συνθήκες υστέρησης και παρακμής. Μια χώρα που δεν συμφωνεί στα στοιχειώδη και στα αυτονόητα, διώχνει τους ανθρώπους της και προπαντός διώχνει τα νέα παιδιά που δεν έχουν καιρό για χάσιμο. Γιατί αυτό είναι ακριβώς που συνέβη στα χρόνια του διχασμού και της υστέρησης που αφήσαμε πίσω μας. Μας αποχαιρέτησαν πολλοί, πηγαίνοντας σε χώρες που συμφωνούν στα στοιχειώδη και στα αυτονόητα και προοδεύουν. Και αυτό ακριβώς είναι που έχει αντιστραφεί και που δεν πρέπει ποτέ ξανά να αφήσουμε να ξανασυμβεί.

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του υπουργού Παιδείας

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να πάψει να παράγει περισσότερο διχασμό απ’ όσο μπορεί να καταναλώσει. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης δεν είναι η καλλιέργεια μίσους και τοξικότητας ούτε το να πετάει πέτρες σε όποια αναγκαία αλλαγή γίνεται στη χώρα. Ο ρόλος της δεν είναι να διεκδικεί διαρκώς την αποσταθεροποίηση για να προσκομίσει έγκαιρα και πρόσκαιρα οφέλη. Οι πολίτες ζητούν από όλους μας σοβαρότητα, λύσεις και διεξόδους. Και επειδή η χώρα αυτή είναι η κοινή μας μοίρα πρέπει να αναλογιστούμε ότι κάποιοι πολλές φορές με τη στάση τους παράγουν μόνο αδιέξοδα. Παρακολουθώ τη συζήτηση από χθες αλλά και το δημόσιο διάλογο για τα Τέμπη, ένα δυστύχημα, μια τραγωδία που μας συγκλόνισε όλους. Γίνεται σαφές και από αυτή τη συζήτηση πως κάποιους δεν τους ενδιαφέρει τόσο η αλήθεια ούτε καν η δικαιοσύνη, στην οποία προσωπικά έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, πως θα κάνει αυτό το οποίο πρέπει. 

Απλώς κάποιοι, επειδή δεν μπορούν να αναπτύξουν προγραμματικό λόγο να πείσουν τους πολίτες ότι κομίζουν συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις για τα τεράστια ζητήματα τα οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως λαός και ως έθνος, ασχολούνται με το πώς θα κοντύνουν την Κυβέρνηση. Χρησιμοποιούν δε πλέον, όλα τα μέσα, δηλητηριάζουν θεσμούς χρόνων, θυσιάζουν την αξιοπιστία ακόμη και των δικαστικών λειτουργών ή των δικηγόρων που είναι επιφορτισμένοι για το αδιάβλητο των εκλογών, δεν συμβάλλουν στο ελάχιστο στο να πάει έστω και ένα βήμα η χώρα μπροστά. 

Αντιθέτως, θέλουν να  τη γυρίσουν προς τα πίσω, γιατί εκεί ακριβώς είναι που κατοικοεδρεύουν οι πεποιθήσεις και οι πρακτικές τους. Ένα πολιτικό σύστημα και μία χώρα, που την κατατρώει διαρκώς το μικρόβιο του διχασμού, της έλλειψης εμπιστοσύνης και της σύγκρουσης χωρίς μέτρο και χωρίς αρχές, υπονομεύει το μέλλον της. Διαμορφώνει συνθήκες υστέρησης και παρακμής. Μια χώρα που δεν συμφωνεί στα στοιχειώδη και στα αυτονόητα, διώχνει τους ανθρώπους της και προπαντός διώχνει τα νέα παιδιά που δεν έχουν καιρό για χάσιμο. Γιατί αυτό είναι ακριβώς που συνέβη στα χρόνια του διχασμού και της υστέρησης που αφήσαμε πίσω μας. Μας αποχαιρέτησαν πολλοί, πηγαίνοντας σε χώρες που συμφωνούν στα στοιχειώδη και στα αυτονόητα και προοδεύουν. Και αυτό ακριβώς είναι που έχει αντιστραφεί και που δεν πρέπει ποτέ ξανά να αφήσουμε να ξανασυμβεί. 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών μας αφορά όλους. Πρόκειται για μία τραγωδία, για την οποία ολόκληρη η κοινωνία, κάθε πολίτης ανεξαρτήτως πεποιθήσεων ή πολιτικής θέσης, απαιτεί την πλήρη διερεύνηση των αιτιών που την προκάλεσαν, έτσι ώστε και να αποδοθούν ευθύνες και αυτή να μην επαναληφθεί με οποιονδήποτε τρόπο. 

Παρ’ όλα αυτά, στο δημόσιο διάλογο επικρατεί μια πρωτοφανής αδιαφορία για τα πραγματικά στοιχεία, προκαλώντας σύγχυση, αγανάκτηση και συσκότιση της πραγματικότητας. Οι θεωρίες συνωμοσίας χτίζουν πολιτικές καριέρες σε αυτήν την Αίθουσα. Και οφείλουμε να πούμε ότι η Αντιπολίτευση δεν έχει το μονοπώλιο των δακρύων. Έχει την υποχρέωση του ελέγχου, με σοβαρότητα και αξιολόγηση των πραγματικών στοιχείων. 

Αυτά τα γνωρίζουμε όλοι, αλλά κάποιοι επιλέγουν σκόπιμα να τα παραβλέπουν για να οικοδομηθεί η κατηγορία της συγκάλυψης και να οδηγηθούμε σε μια τυφλή σύγκρουση. Κάποιοι επενδύουν πολιτικά σε μια τραγωδία σαν να μην είναι κοινός ο πόνος για όλους και για όλες μας, σαν να μη σπάραξαν όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Έλληνες το ίδιο. Σαν να μην σκεφτήκαμε ότι και οι δικές μας οικογένειες και εμείς οι ίδιοι θα μπορούσαμε να είμαστε σε εκείνα τα βαγόνια, όπως είχαμε βρεθεί στο παρελθόν και σαν να μην πονάμε και να μην πενθούμε μαζί με τους συγγενείς των θυμάτων. 

Κυρίες και κύριοι, έχουμε την ευθύνη για την ασφάλεια του ελληνικού λαού, για την οικονομική και την εθνική ασφάλεια, την κοινωνική ασφάλεια, την ασφάλεια της καθημερινής ζωής στην πατρίδα μας. Τιμούμε αυτήν την ευθύνη συνειδητά και οι πολίτες το γνωρίζουν. 

Και όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, για εμάς δεν υπάρχει στραβή στη βάρδια. Υπάρχει μόνο ευθύνη στη βάρδια. Την αναλαμβάνουμε! Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι ο ίδιος και η Κυβέρνηση αναλαμβάνουμε με τόλμη την ευθύνη, ιδίως όταν η χώρα περνάει κάτω από τον πήχη. Και προχωρούμε σε γρήγορες διορθωτικές κινήσεις και -θα έλεγα- με πολύ μεγαλύτερη αξιοπιστία από εκείνους οι οποίοι, για παράδειγμα, απορρίπτουν κάθε μορφής αξιολόγηση στο ανθρώπινο δυναμικό του δημοσίου τομέα ή των οποίων οι διαθέσεις εκσυγχρονισμού του κράτους και των υποδομών του αξιολογήθηκαν αρνητικά στα χρόνια που κυβέρνησαν.  

Θα μου επιτρέψετε να προβώ σε έναν παραλληλισμό, ο οποίος έχει ειπωθεί αρκετές φορές σε αυτήν τη συζήτηση. Εκ των πραγμάτων, όταν μιλάμε για τη Σύμβαση 717 η συζήτηση κάποια στιγμή φτάνει σε έναν παραλληλισμό με το 112 και το Μάτι. Δεν θα μιλήσω για τους ατυχείς και ντροπιαστικούς χειρισμούς εκείνης της βραδιάς ούτε για το γεγονός ότι η δίκη καθυστέρησε χρόνια, ενώ η δίκη για τα Τέμπη ξεκινά άμεσα. Θα πω μόνο πως ήταν σαφές ότι αν το 112 λειτουργούσε εκείνο το καλοκαίρι, θα είχε αποτραπεί ο θάνατος τόσων ανθρώπων. 

Δεν λειτουργούσε τότε και δεν λειτουργούσε ούτε και το καλοκαίρι του 2019 όταν αναλάβαμε τη διακυβέρνηση και έτυχε η ευθύνη για την ολοκλήρωση αυτού του συστήματος να βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στο Υπουργείο του οποίου ήμουν επικεφαλής εκείνη την περίοδο, στο Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης. 

Η Σύμβαση ολοκληρωνόταν το Δεκέμβριο του 2019. Ενεργοποιήσαμε μία μεταβατική λύση η οποία ήταν έτοιμη μέσα σε λίγες εβδομάδες και βέβαια η Σύμβαση ολοκληρώθηκε το Δεκέμβριο. Και όλο αυτό συνέβη επενδύοντας με κάθε τρόπο στο να μπορέσουμε να πιάσουμε κάθε πτυχή του θέματος και να μπορέσει το σύστημα να λειτουργήσει. Είναι ένα παράδειγμα της μέριμνας της κυβέρνησης για την ασφάλεια των πολιτών, δεν σκέφτηκε όμως ποτέ κανείς από εμάς ότι μπορούσε να εργαλειοποιήσει αυτήν τη Συνθήκη για να πλήξουμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους ή για να προσπαθήσουμε να τους αποδώσουμε ποινικές ευθύνες σε αυτήν τη συζήτηση. Νομίζω ότι αυτή είναι μια διαφορά, η οποία πρέπει να αξιολογηθεί. 

Φυσικά, τις τελευταίες μέρες βιώνουμε και το παράλογο. Ακούμε, για παράδειγμα, ότι πενήντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας πρέπει να υπάρξουν εξωτερικοί παρατηρητές στις εκλογές της χώρας μας, σβήνοντας και ακυρώνοντας μονοκοντυλιά τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, κατακτήσεις που έχουν προκύψει από όλες τις πτέρυγες της Αίθουσας. Κανείς δεν διανοήθηκε αυτό να το αμφισβητήσει στο παρελθόν και επιτρέψτε μου να πω, σε συνάρτηση με αυτό, ότι αν και θιασώτης της τεχνολογίας και των κοινωνικών μέσων, η πολιτική δεν είναι μια συνθήκη των εκατόν σαράντα χαρακτήρων ή του TikTok. Η επικοινωνία επικουρεί την πολιτική. Η επικοινωνία δεν είναι πολιτική. Διότι, αμέσως μετά, προκύπτει το ερώτημα ποιοι είναι οι επόμενοι εκατόν σαράντα χαρακτήρες ή οι εκατόν σαράντα χαρακτήρες έπειτα απ’ αυτούς. 

Τα επόμενα χρόνια ο ρόλος των κυβερνήσεων στη χώρα μας θα είναι διπλός, αφενός να λύσουμε τις εκκρεμότητες του χθες, αφετέρου να απαντήσουμε με επάρκεια στις αναδυόμενες προκλήσεις του αύριο και ειδικά στο απρόβλεπτο, ειδικά σε αυτό που κανένας και καμία από εμάς δεν θα έχει σκεφτεί πριν. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με πυροτεχνήματα. Για τα περισσότερα από αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν καν έτοιμα βιβλία. Αν δει κανείς τι συνέβη την τελευταία τετραετία, οι αναδυόμενες προκλήσεις ήταν τεράστιες, κανείς δεν θα μπορούσε να τις έχει σκεφτεί το 2019. Η Κυβέρνηση και η χώρα ανταποκρίθηκαν με πολύ μεγάλη επάρκεια σε αυτές. Πρέπει συνολικά να αρθούμε εθνικά στο ύψος των περιστάσεων. 

Η Αντιπολίτευση, όμως, καταψηφίζει κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού.  Ένα πρόσφατο παράδειγμα, επινοώντας ασύλληπτες δικαιολογίες, υπεκφυγές και οβιδιακές μεταμορφώσεις ήταν ο πρόσφατος νόμος για την ανώτατη εκπαίδευση. Το ΠΑΣΟΚ, αρχικά δια του Προέδρου του, είχε αναφέρει ότι δεν θα σταθεί εμπόδιο στο νόμο που θα φέρναμε, το περιεχόμενο του οποίου άλλωστε συνιστούσε πάγια πολιτική και ήταν και περιεχόμενο των συνεδριακών του αποφάσεων.

Στις 22 Φεβρουαρίου, όμως, ο Πρόεδρός του δήλωσε στο MEGA ότι δεν θέλει την εμπορευματοποίηση της παιδείας, ενώ στις 3 Μαρτίου ανακάλυψε στο Βήμα ότι ο νόμος, τάχα, δεν είναι μεταρρύθμιση αλλά διευθέτηση συμφερόντων, κάτι που επαναλήφθηκε μετά και σε άλλες συνεντεύξεις όπως το Blue Sky. 

Είχα την ευκαιρία να πω τότε στη Βουλή ότι η στάση αυτή, η οποία περιελάμβανε το να φωτογραφίζονται κάποιες πρωτοβουλίες ως καλές, κάποιες άλλες ως λιγότερο καλές και να γίνεται λόγος για κάποιες αδιόρατες διευθετήσεις, ήταν εξόχως παρεξηγήσιμη. Το ίδιο επαναλαμβάνω και τώρα, προσθέτοντας ότι, μάλλον, κάποιοι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. 

Σπεύσατε να υιοθετήσετε έναν παρελκυστικό τίτλο δημοσιεύματος για να καταθέσετε μια ακαριαία πρόταση μομφής, μια πρόταση δυσπιστίας, ενώ όλα τα ζητήματα τα οποία θίγατε έχουν απαντηθεί αναλυτικά, ενώ όλο το υλικό είδε άμεσα το φως της δημοσιότητας και όλα, προφανώς, ήταν εξαρχής μετά το τραγικό δυστύχημα αμέσως στα χέρια της δικαιοσύνης. 

Δεν ξέρω τι δείχνει αυτό. Ξέρω ότι σίγουρα δείχνει έλλειψη σοβαρότητας. Ξέρω, επίσης, ότι δείχνει ότι κάποιοι δεν μπορούν να διαχειριστούν την εσωτερική τους δυσπιστία γι’ αυτό και επιλέγουν να την εξάγουν σε αυτήν την Αίθουσα. 

Κυρίες και κύριοι, κοντεύουμε πέντε χρόνια -όπως είπα και πριν- από το 2019 και η Κυβέρνηση αυτή έχει καταφέρει να κατακτήσει πολλά σε πάρα πολλούς τομείς. Αρκεί κανείς να δει τι έχει συμβεί στην οικονομία, στις αυξήσεις του κατώτατου μισθού, τι έχει συμβεί στο ρυθμό ανάπτυξης, τι έχει συμβεί στην αποκλιμάκωση του χρέους, στο ψηφιακό κράτος. Και βέβαια, υπάρχουν μια σειρά από αλλαγές, οι οποίες και έχουν γίνει και δρομολογούνται στο χώρο της παιδείας. 

Ήδη κάναμε και ξεκινήσαμε μια πολύ σημαντική αλλαγή στην επαγγελματική εκπαίδευση και ήδη έχουμε ψηφίσει έναν νόμο, με ιστορικά χαρακτηριστικά, για τις σημαντικές αλλαγές που πρέπει να δρομολογηθούν στην ανώτατη εκπαίδευση, νόμος ο οποίος συμπεριλαμβάνει και τη δυνατότητα εγκατάστασης παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στη χώρα μας.

Θα συνεχίσουμε με μια σειρά από πολύ μεγάλες αλλαγές που αφορούν το ανοιχτό σχολείο, την καταπολέμηση του σχολικού εκφοβισμού και μια σειρά από ψηφιακά εργαλεία, τα οποία θα ενταχθούν μέσα στην εκπαίδευση, την αλλαγή των σχολικών βιβλίων και αλλαγές που γενικά πρέπει να φέρουν το σχολείο στο σήμερα.

Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να σφυρηλατήσουμε ακόμη μεγαλύτερες κατακτήσεις συναίνεσης σε αυτήν τη συζήτηση για να μπορέσουμε να ξεχάσουμε τα εύκολα συνθήματα και να φέρουμε με σηκωμένα μανίκια τη χώρα εκεί που της αξίζει στο χώρο της παιδείας.

Και κλείνω, με την εξής σκέψη: Στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης πρέπει, επιτέλους, να μπουν στο συρτάρι της ιστορίας τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που έρχονται από το ’50 και εμποδίζουν την πρόοδο. Είναι τα σύνδρομα εκείνα που βρίσκονται στον πυρήνα κάθε αντίστασης στην αλλαγή και κάθε διχασμού με νέα αφορμή. Κάθε πολιτικός χώρος ο οποίος θέλει να κομίσει το νέο, αλλά και κάθε νέος άνθρωπος σε κάθε πολιτικό χώρο, πρέπει να συμβάλει ιδιαίτερα σε αυτόν τον στόχο, αντί να υποδαυλίζει αντιθέσεις εκεί που δεν υπάρχουν, αντί να χτίζουμε το αύριο με τα κουρασμένα υλικά του παρελθόντος. Το γραφένιο έχει ανακαλυφθεί. Ας αφήσουμε επιτέλους στην άκρη τον πηλό και τις πέτρες.