Το παρακάτω άρθρο μαθήτριας Α΄Γυμνασίου είχε δημοσιευθεί πριν τρία χρόνια στο esos
Τα κινητά αποτελούν από τα κρισιμότερα προβλήματα στην ανθρωπότητα. Πολλές μελέτες αποδεικνύουν πως τα τελευταία χρόνια τα παιδιά έχουν ‘’ξεχάσει’’ την λέξη παιχνίδι. Όλα τα παιδιά από μικρή ηλικία ασχολούνται με τα κινητά και όχι με τα παιχνίδια όπως θα έπρεπε. Εξαρτώνται από αυτά και έτσι για να ξυπνήσουν,να κοιμηθούν,να φάνε και να παίξουν χρησιμοποιούν το κινητό.
Ένα παιδί τριών χρονών ξέρει να χειριστεί άριστα το κινητό χωρίς καμιά δυσκολία. Κατά πάσα πιθανότητα ο γονιός θα επιβραβεύει το παιδί και θα περηφανεύεται πως είναι έξυπνο. Όμως γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Το παιδί χάνει την παιδική του ηλικία. Αντί να ασχολείται με παιχνίδια που καλλιεργούν την φαντασία του έχει μπροστά του ένα κινητό που δεν του προσφέρει απολύτως τίποτα. Επίσης μαθαίνει να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα,αλλά με τον εικονικό κόσμο. Έτσι συνηθίζει,ενσωματώνεται και συμπεριφέρεται με εξωπραγματική συμπεριφορά.
Κάθε πρόβλημα έχει και την λύση του. Έτσι και αυτό έχει την δικιά του. Αρχικά ο μέσος γονιός δίνει το κινητό του στο παιδί για να το επιβραβεύσει για την καλή του συμπεριφορά ή κάποια του επιτυχία . Αυτό δεν πρέπει να γίνεται διότι το παιδί συνδέει την καλή του πράξη με κάτι που αφενός του αρέσει άλλα αφετέρου το καταστρέφει. Επίσης πρέπει να υπάρχει ενημέρωση όσο στα παιδιά όσο και στους γονείς για το κακό που προκαλεί το κινητό.
Επομένως όλοι οι γονείς θα πρέπει να ασχολούνται με την καθημερινότητα του παιδιού και να μην αδιαφορούν με τι τι ασχολείται και παίζει.
ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ Σ.
ΜΑΘΗΤΡΙΑ Α ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (σχ. έτος 2020-21)
Το πρόβλημα δεν είναι το κινητό, όπως δεν είναι και ένα PC. Το πρόβλημα είναι πως οι γονείς δεν κατευθύνουν τα παιδιά και τα αφήνουν να γίνουν χρήστες-υποδοχείς πληροφορίας χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα για δημιουργικότητα. Έχω δεί παιδιά κάτω των 10 ετών, να κάνουν software development σε android ή να φτιάχνουν δικά τους παιχνίδια.