Κύριε Πιερρακάκη, είμαι μια συνταξιούχος φιλόλογος της Δημόσιας εκπαίδευσης, αλλά λόγω «διαστροφής», κατάλοιπο της μακρόχρομης υπηρεσίας μου σε θέσεις όλου του εκπαιδευτικού φάσματος (μάχιομη εκπαιδευτικός, πρόεδρος ΕΛΜΕ, αιρετής ΠΥΣΔΕ, επι σειρά ετών, θποδ/ντρια, διευθ/ντρια σχολικής μονάδας, μέλος ΒΚ και ΕΕΚ, εξακολουθώ να παρακολουθώ, μετά μανίας, τα εκπαιδευτικά τεκτενόμενα.
Σ΄αυτή τη φάση δεν έχω σκοπό να αναφερθώ σε μέτρα που έχουν ληφθεί και επηρεάζουν, κατά την άποψή μου, με τρόπο αρνητικό την όλη εκπαιδευτική- παιδαγωγική διαδικασία. Θα καταθέσω όμως κάτι που παρατήρησα (ιδίοις όμμασι) σε κάποια αίθουσα σχολείου – εκλογικού κέντρου και ομολογώ ότι σοκαρίστηκα όταν αναλογίστηκα το τεράστιο ποσό που δαπανήθηκε για την αγορά διαδραστικών πινάκων και την τοποθέτησή τους σε σχολικές μονάδες ΠΕ και ΔΕ, απόφαση θετικότατη μια και η τεχνολογία βάζει και αυτή το λιθαράκι της στον εκσυχρονσμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Δίπλα σε νεοτοποθετημένο διαδραστικό πίνακα σε απόσταση μικρότερη του μισού μέτρου υπήρχε ένας τεράστιος μαυροπίνακας (πίνακας κιμωλίας)
Σκεφθείτε ο /η συνάδελφος / φισσα αλλά και οι μαθητές να χρησιμοποιούν, γιατί βέβαια, στην αρχή τουλάχιστον, τον χρειάζετονται και αυτόν τον πίνακα κιμωλίας και μετά με το γνωστό σφουγγάρι να σβήνουν τις καταγραγές τους.
Πού θα πηγαίνει όλη η σκόνη της κιμωλίας; Δίπλα, βέβαια, πάνω στο διαδραστικό πίνακα, με τις όποιες συνέπειες για τη λειτουργία του.
Μήπως, λέω μήπως, Κύριε Υπουργέ, θα έπρεπε πρώτα να αντικατασταθούν οι μαυροπίνακες με πίνακες μαρκαδόρου και μετά να γίνει η τοποθέτηση των διαδραστικών πινάκων;
Ευελπιστώντας ότι η επιστολή μου θα προωθηθεί σε σας αναμένω την άμεση αντίδρασή σας.
Ευχαριστώ
ΑΛΕΚΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ
@ Mία σκεπτόμενη πολίτης
Μία λαμπρή, πολύτροπη δασκάλα, θα έλεγα με βεβαιότητα. Το σχόλιό σας, αυτή τη γνώμη έχω, θα έπρεπε να το ξεχωρίσει το esos και να το προβάλλει σε ξεχωριστή στήλη. Εσείς φέρνετε στην επιφάνεια... - Πόσο καιρό έχω να το δω σε άρθρο/σχόλιο στο esos; - τον Πεσταλότσι, τον Δελμούζο και τον ολοζώντανο Χρίστο Τσολάκη, γιατί όσο καιρό η κρατική τηλεόραση κρατεί αναρτημένες στο διαδίκτυο εκείνες τις υπέροχες συνεντεύξεις του, οι σημερινοί δάσκαλοι θα έχουν συνεχώς έναν δεύτερο σχολικό σύμβουλο στο σπίτι για τις δύσκολες στιγμές της τάξης. Ειδικά το απόσπασμα - ελπίζω ότι το esos θα κάνει μία εξαίρεση και θα μου το επιτρέψει - « Πώς πρέπει να είναι ο δάσκαλος » που προβλήθηκε το 2011, θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να υπάρχει σταθερά σε μια ειδική στήλη της εφημερίδας.
Μου θυμίσατε επίσης και τη συνάδελφό μου, τη Μαρία. Η Μαρία είναι ό,τι κι εσείς και ίσως κάτι άλλο ακόμη. Είναι υπέροχη ηθοποιός, κατέχει την υποκριτική τέχνη και δίνει ρεσιτάλ στην τάξη κάθε φορά που χρειάζεται. Μία μέρα πήρε ένα «θηρίο»... και το έφερε στο γραφείο. Μου ζήτησε να βγω έξω. Κάθισαν αντικριστά - τους έβλεπα από το παράθυρο - κι άρχισε να του μιλεί. Από τους μορφασμούς του προσώπου της καταλάβαινα ότι έχει αρχίσει η παράσταση. Φωνές δεν ακούγονταν, ο Γιάννης την κοιτούσε σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά. Δεν είχαν περάσει δέκα λεπτά, όταν είδα τον Γιάννη να σηκώνεται κι αυτή να τον πλησιάζει, να τον αγκαλιάζει και να τον οδηγεί προς την πόρτα. Από τότε ο Γιάννης άλλαξε.
- Τι του είπες;
- Δε σου λέω. Θέλω καφέ.
Το καλοκαίρι σε μια ταβέρνα μας είπε - την πίεσα - τι έγινε στο γραφείο. Μας είπε...
Έπαιξε ξανά για μας τον ρόλο της! Πρώτος υποκλίθηκα εγώ. Μετά όλοι οι άλλοι. Στο τέλος ομόφωνα την ονομάσαμε «Κατίνα Παξινού».