“Αγαπητοί συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώ ότι πρέπει να δώσετε επιλογές στους νέους μας, να μην τους εξοστρακίζετε με τον δογματισμό σας και υπάρχει έδαφος, νομίζω, για το άρθρο 16, για να καθορίσουμε, για να οριοθετήσουμε το πλαίσιό του, έτσι ώστε να μην έχετε ανασφάλεια για το τι θα περάσει στην επόμενη Βουλή.
Διαψεύστε αυτούς που λένε ότι το άρθρο 16 είναι για εσάς ταμπού. Ταμπού σε προοδευτικά ανοιχτόμυαλα κόμματα, όπως αυτοχαρακτηρίζεστε, δεν πρέπει να υπάρχουν. Δημιουργήστε, λοιπόν, ένα πλαίσιο συναίνεσης, που μπορεί να γίνει αυτό και με το άρθρο 16. Θα είναι χρήσιμο αυτό και για εσάς και για όλους μας, γιατί η αδιαλλαξία είναι κολλητική ασθένεια και προσέξτε μην κολλήσετε και εμάς”.

Τα παραπάνω είπε ο Γενικός Εισηγητής του Ποταμιού για την αναθεώρηση του Συντάγματος Γιώργος Μαυρωτάς, στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής και σημείωσε τα εξής:
 
Ο κ. Κατρούγκαλος είχε πει την πρώτη μέρα ότι είναι αντιδραστική η πρόταση τροποποίησης του άρθρου 16.

Οπότε, με αυτό το σκεπτικό εκατόν ογδόντα χώρες του κόσμου που δεν απαγορεύουν τα μη κρατικά είναι αντιδραστικές και μόνο εμείς είμαστε η προοδευτική χώρα.

Πραγματικά, θα έπρεπε να σας προβληματίζει αυτή η συλλογιστική, διότι είναι άτοπη.

Επίσης, θα έπρεπε να σας προβληματίζει και το με το ποιους συμπορεύεστε σ’ αυτήν την απόφαση.

Πόσο προοδευτικό είναι, άλλωστε, να εξοστρακίζεις χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο, για να είσαι συνεπής με έναν αφορισμό, πως ό,τι είναι μη κρατικό είναι κακό;

Στο δεύτερο θέμα ακούσαμε από τον Υπουργό Παιδείας, τον κ. Γαβρόγλου, προχθές σε ημερίδα στο Ινστιτούτο Πουλαντζά, να λέει ότι κερδοσκοπικά και μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια είναι το ίδιο, γιατί χρειάζονται έσοδα.

Η λογική αυτή είναι, βέβαια, τελείως λανθασμένη. Ταυτίζει το κερδοσκοπικό και το μη κερδοσκοπικό επειδή και τα δύο έχουν έσοδα.

Δηλαδή, με αυτή τη λογική και το κράτος μας, επειδή χρειάζεται έσοδα για να λειτουργήσει, τους φόρους μας, είναι ένα κράτος κερδοσκοπικό.

Άρα, και νεοφιλελεύθερο, για να ακολουθήσω τη ρητορική σας.

Τρίτον, ο Πρόεδρος κ. Παρασκευόπουλος –και χρόνια του πολλά για σήμερα- είχε πει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο πλανήτης κινδυνεύει από την ιδιωτική πρωτοβουλία, αναφερόμενος στα πυρηνικά όπλα περισσότερο κλπ.

Εντάξει, τα πυρηνικά όπλα δεν είναι μη κρατικά, τα περισσότερα είναι κρατικά, εάν όχι όλα.

Επίσης, είχε πει -διαβάζω από τα Πρακτικά- ότι μόνο στο δημόσιο πανεπιστήμιο υπάρχει ελευθερία σκέψης, ελευθερία παραγωγής γνώσης και ελευθερία μετάδοσης γνώσης με την εκπαίδευση.

Και η απορία είναι: Σε μεγάλα ιδιωτικά πανεπιστήμια, μη κρατικά ή μη κερδοσκοπικά, όπως το Χάρβαντ, το ΜΙΤ, το Στάνφορντ, το Γέιλ, δεν υπάρχει ελευθερία σκέψης;

Η κ. Αναγνωστοπούλου, επίσης, είπε: ποιος πανεπιστημιακός δάσκαλος που σέβεται το επάγγελμά του, ποιος αντιπρόσωπος του έθνους εδώ δέχεται να είναι η ανώτατη παιδεία ένα εμπόρευμα;
Και επειδή είμαι ένας απ’ αυτούς στους οποίους αναφέρεται η κ. Αναγνωστοπούλου, κανένας δεν είπε κάτι τέτοιο. Εμπόρευμα είναι όταν αποσκοπείς στο κέρδος. Εμείς μιλάμε για μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια.

Επίσης, η κ. Αναγνωστοπούλου είπε να μην κάνουμε το λάθος να ξεπουλήσουμε τη δημόσια παιδεία. Έτσι ακριβώς είπε.

Αυτά είναι που ακούγαμε ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια. Ξεπουλήσαμε τον πολιτισμό, όταν έφτιαξε το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος το Κέντρο Πολιτισμού; Ξεπουλήσαμε την υγεία, όταν έφτιαξε το Ίδρυμα Ωνάση το Καρδιοχειρουργικό Κέντρο και τώρα το Μεταμοσχευτικό Κέντρο; Γιατί, λοιπόν, είστε δογματικοί; Ό,τι δηλαδή δεν είναι κρατικό είναι ξεπούλημα;

Και επειδή και η φρασεολογία παίζει τον ρόλο της, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με τις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε, γιατί όταν το «ξεπουλάω» γίνεται το ρήμα αναφοράς και το χρησιμοποιείτε με τόση ευκολία, μην παραπονιέστε μετά, όταν το χρησιμοποιούνε εναντίον σας για άλλα θέματα.

Θεωρώ ότι όλοι πρέπει να συμβάλλουμε, ώστε ο δημόσιος διάλογος να μένει στο πλαίσιο του επιχειρήματος και όχι του συνθήματος, να μη γλιστράμε δηλαδή  στον λαϊκισμό.

Εν ολίγοις και κλείνοντας, κύριε Πρόεδρε, κάνοντας κατάχρηση μόνο κάποιων δευτερολέπτων του πενταλέπτου, όσον αφορά το βήμα της αναθεώρησης του άρθρου 16 με τις ασφαλιστικές δικλείδες που βάζουμε, δηλαδή μη κερδοσκοπικά ιδρύματα, εποπτεία από ανεξάρτητη αρχή, όπως ακριβώς και τα δημόσια και συγκεκριμένο ποσοστό φοιτητών και πάνω, τουλάχιστον δηλαδή να είναι με υποτροφίες, νομίζω ότι όποιος άκουσε τη συζήτηση και δεν έχει ιδεολογικές παρωπίδες θα πείστηκε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλα δέκα χρόνια. Γιατί τόσο θα περιμένουμε, εάν δεν περάσει ως αναθεωρητέα διάταξη το άρθρο 16.