Η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων κρίνει κατ΄αρχάς θετική την αναφορά του μηνύματος του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, στον καταλυτικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι εκπαιδευτικοί στην παιδεία του τόπου μας· παράλληλα, όμως, επισημαίνει τις άσκοπες αναφορές σε σύγχρονα γεγονότα, οι οποίες προκαλούν σύγχυση στους μαθητές.
Ωστόσο, τινίζει η ΠΕΦ, «δυσάρεστη και οδυνηρή έκπληξη - εκτός από τις πλείστες εκφραστικές αστοχίες του κειμένου - μας προκάλεσαν :
Α. Η απουσία οιασδήποτε μνείας των κορυφαίων ηρωικών μορφών που με αυτοθυσία και αυταπάρνηση οδήγησαν στην απόσειση του τουρκικού ζυγού, μετά από τέσσερις αιώνες δουλείας, η αποσιώπηση της αναφοράς στον καταλυτικό για την ευόδωση του Αγώνα ρόλο των φωτισμένων λαϊκών και κληρικών δασκάλων του Γένους, και η παράλειψη επισήμανσης της συμβολής του Φιλελληνισμού στη νικηφόρα έκβαση της Επανάστασης.
Β. Κυρίως, όμως, προκαλεί η ανιστόρητη και επιστημονικά απαράδεκτη αναφορά σε δημιουργία «καινούργιου έθνους», σε συνδυασμό με τον εορτασμό των «γενεθλίων της σύγχρονης Ελλάδας», η οποία μάλιστα έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τα όσα επιστημονικά έγκυρα, για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821, διδάσκονται οι μαθητές από τα σχολικά εγχειρίδια της Ιστορίας και της Λογοτεχνίας και φαίνεται να αγνοεί επιδεικτικά την αγέρωχη και πείσμονα προσήλωση στο, κατά τον ηροδότειο ορισμό, παράθεμα: «τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα» (VIIΙ, 144).
Αυτό που με σαφήνεια φαίνεται από την ανακοίνωση της Ένωσης Φιλολόγων (η οποία δεν εκφράζει σε καμιά περίπτωση το σύνολο των φιλολόγων) είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός προσανατολισμός στην εθνοκεντρική αντίληψη της ιστορίας. Και επίσης, μια ανεπίτρεπτη άγνοια , σε θέματα που άπτονται της ιστορικής επιστήμης. Οπωσδήποτε το νεοελληνικό κράτος δεν αποτελεί συνέχεια ούτε του αρχαίου ελληνικού κόσμου ούτε του Βυζαντίου. Αναδείχθηκε και συγκροτήθηκε ιστορικά την ίδια περίοδο που εμφανίζονται τα περισσότερα σύγχρονα έθνη κράτη στον δυτικό κόσμο. Με κοινωνικούς αγώνες και θυσίες ασφαλώς που είχαν ένα εθνορομαντικό χαρακτήρα, πρωτίστως όμως βασίστηκαν στο έδαφος των διαφωτιστικών προταγμάτων και προήλθαν από τις κοινωνικοπολιτικές ανάγκες που έφερνε η διάλυση των ισχυρών αυτοκρατοριών της εποχής.