Κυρία Υπουργέ Παιδείας,
Ως κόρη εκπαιδευτικού, από μικρή άκουγα πολλά για τις Πανελλαδικές και περίμενα τη μητέρα μου να γυρίσει να μου πει για τα θέματα, κι ας μην ήξερα τίποτα. Αν ήταν εύκολα, αν ήταν δύσκολα, αν ήταν δίκαια. Και ξαφνικά, ήρθε και η σειρά μου. Από την πρώτη λυκείου ήξερα πως ήθελα να μπω στο Πολυτεχνείο, να ασχοληθώ με αυτό που μου αρέσει. Δεν θα μιλήσω για τον κόπο, για το διάβασμα, για τις θυσίες και την κούραση, όποιος έχει δώσει, όποιος είναι κοντά σε παιδιά που δίνουν, ξέρει πόσο ψυχοφθόρα διαδικασία είναι. Όμως αυτό που καθιστά τις Πανελλαδικές την πιο αξιοκρατική εξέταση είναι πως δεν έχει καμία σημασία ποιος είσαι ή από πού κατάγεσαι, σημασία έχει μονάχα το διάβασμα, η αφοσίωση. Και είναι αυτός ο λόγος που οι φετινές εξετάσεις μόνο δίκαιες και αξιοκρατικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.
Πρώτο μάθημα, όπως πάντα, η Νεοελληνική Γλώσσα-Λογοτεχνία. Εμένα μ’ αρέσουν πολύ τα βιβλία κυρία Υπουργέ, και γι’ αυτό χάρηκα πολύ όταν πρωτοείδα το φετινό θέμα. Μέχρι να φτάσω στις ερωτήσεις. Σε ποια οδηγία του ΙΕΠ, κυρία Υπουργέ, υπάρχει η εκφώνηση της άσκησης Β3 στο νέο σύστημα; Τι προσπάθησε να αποδείξει η επιτροπή που επιλέξατε με τις ασαφείς εκφωνήσεις που συνάδουν με το παλιό και όχι με το νέο σύστημα; Αν διαφωνούν οι θεματοθέτες με το νέο σύστημα, ας διαμαρτύρονταν με κάποιον άλλον τρόπο, χωρίς να παίζουν με το δικό μας μέλλον και τις δικές μας αγωνίες.
Η θετική κατεύθυνση τελείωνε φέτος με τη Χημεία. Ένα μάθημα που υπήρξε για μένα, μέχρι και πέρυσι, το αγαπημένο μου. Διάβαζα με τις ώρες κάθε εβδομάδα, περισσότερο ίσως από όσο θα έπρεπε, δεδομένου ότι έδινα και άλλα τρία μαθήματα. Βλέποντας τα περσινά θέματα, με έσφιξε ένας κόμπος στο στομάχι. Έχοντας λύσει τα θέματα προηγούμενων ετών, φαντάστηκα το άγχος των παιδιών που βλέπουν ξαφνικά κάτι τόσο πρωτόγνωρο και ασαφές. Το προσπάθησα όμως, πλέον με άγχος και όχι με ευχαρίστηση. Έλεγα μέσα μου, δεν πειράζει, ύστερα από την αρνητική κριτική που δέχθηκαν τα θέματα, δεν υπάρχει περίπτωση να συναντήσεις κάτι εκτός της λογικής των εξετάσεων. Έτσι έλεγα και όσο ξεφύλλιζα τις οκτώ σελίδες των θεμάτων, και βούρκωνα επειδή στη λίγη ώρα που μου είχε απομείνει, δεν μπορούσα να κατανοήσω τα υποερωτήματα του θέματος Δ και πάσχιζα να λύσω τις πράξεις στο πρόχειρο.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να απευθυνθώ στον/στην Πανεπιστημιακό που έβαλε τα θέματα, αλλά με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα συναντήσει το παρόν κείμενο, θέτω τα εξής ερωτήματα:
Σκεφτήκατε άραγε καθόλου τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες όταν επιλέγατε δύσκολες πράξεις για τις ασκήσεις; Ήταν εξέταση Χημείας, τελικά, ή Μαθηματικών; Είναι δίκαιο τα παιδιά που δυσκολεύονται με τις πολύπλοκες πράξεις, να καταρρακώνονται, ενώ όλη την χρονιά η απαίτηση ήταν η κατανόηση της Χημείας, και όχι η ταχύτητα στην εκτέλεση των πράξεων;
Τι προσπαθούσατε να αποδείξετε, επιλέγοντας ασαφή θέματα, εκτός οποιασδήποτε λογικής; Όσοι δεν έχουν πρόσβαση σε μια υψηλού επιπέδου εξωσχολική βοήθεια και βασίζονται μονάχα στο βιβλίο και στους εκπαιδευτικούς της τάξης, γιατί να αποκλείονται από τις σχολές που ονειρεύονται; Δεν θεωρείτε πως τα θέματά σας υπονόμευσαν την όποια «ηθική» των Πανελλαδικών;
Γνωρίζω καλά ότι, όπως και όλοι όσοι «γκρινιάζουμε», δεν θα λάβουμε ποτέ κάποια απάντηση από τους ίδιους τους θεματοθέτες. Ίσως εκείνοι να πιστεύουν πως όσοι συνάδελφοί τους διαμαρτύρονται το κάνουν από φθόνο και οι μαθητές από απογοήτευση που η «τεμπελιά» μας δεν απέδωσε.
Κυρία Υπουργέ «Παιδείας», χρωστάτε, το λιγότερο, μια συγγνώμη.
Ειρήνη Μ., απόφοιτη.
Δεν είναι κακό να σχολιάζονται τα θέματα. Η ανατροφοδότηση είναι πάντα χρήσιμη. Το να περιμένει από την υπουργό να σου ζητήσει συγγνώμη για το επίπεδο των θεμάτων όμως που κατά τα άλλα ήταν κοινά για όλους είναι ίσως ενδεικτική φόντο πως τοποθετούνται οι σημερινοί μαθητές απέναντι στο σύστημα. Δεν τα βάζουν με το ίδιο το σύστημα των εξετάσεων, αλλά με το τρόπο που τους χειρίστηκε όταν δεν τους έχει ευνοήσει. Μια παρατήρηση.