Σε σύνολο ενός εκατομμυρίου τριακόσιες πενήντα χιλιάδων μαθητών της χώρας, περίπου εβδομήντα τρεις πεντακόσιοι από αυτούς έχουν είτε ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες είτε αναπηρία.
Τα στοιχεία αυτά ανακοίνωσε η υφυπουργός Παιδείας Δόμνα Μιχαηλίδου,σήμερα στη Βουλή , κατά τη συζήτηση δύο σχετικών επίκαιρων ερωτήσεων της Βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Ελ. Ακρίτα και του Βουλευτή της Κ.Ο. «ΝΙΚΗ» Νικολάου Παπαδόπουλου, ενώ τόνισε τα εξής:
Αύξηση 270%: Από το 2018 μέχρι το 2023, δηλαδή, ένα χρόνο πριν την τελευταία κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέχρι και σήμερα, έχουμε αύξηση στις παράλληλες στηρίξεις 270%, αυτό δεν μπορεί να εξηγείται μόνο από την αύξηση της ζήτησης ή της ανάγκης σε παράλληλη στήριξη για αναπηρία ή για ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Τι θέλω να πω με αυτό, καταρρίπτοντας το επιχείρημά σας «το ξέραμε από την αρχή και άρα, γιατί δώσαμε εννιάμισι και όχι είκοσι χιλιάδες, μήπως είχαμε δώσει είκοσι χιλιάδες από την αρχή». Θέλω να πω ότι οι ανάγκες υπάρχουν. Θέλετε λίγο λιγότερες, επειδή τότε η διάγνωση δεν γινόταν τόσο πολύ και αυτά τα τελευταία πέντε χρόνια έχει ανοίξει περισσότερο -ευτυχώς!- η ελληνική κοινωνία; Η ελληνική οικογένεια έχει ανοίξει παραπάνω, αλλά δεν γίνεται να έχει ανοίξει παραπάνω κατά 270% των διαπιστώσεων και της ανάγκης για παράλληλη στήριξη.
Προσλήψεις: Και το ποσοστό των διορισμών που έγιναν σε ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό από 5,5% που είναι οι μαθητές ήταν στο 16% του συνόλου. Άρα, αυτό δείχνει και εμπράκτως πώς η ελληνική πολιτεία επενδύει στην συμπεριληπτική αγωγή. Αντίστοιχα, είναι και τα ποσοστά των αναπληρωτών, οι οποίοι προσλαμβάνονται για την ειδική αγωγή και τις ανάγκες που προκύπτουν στα παιδιά που είναι διαφοροποιημένες ανά παιδί.
Την περασμένη σχολική χρονιά ο αριθμός των προσλήψεων άγγιξε τις δεκατέσσερις χιλιάδες, ενώ φέτος στην πρώτη φάση -και φαντάζομαι ότι σε αυτήν αναφέρεστε- είμαστε στις εννιάμισι χιλιάδες. Εκεί είδαμε αυτό ακριβώς το οποίο λέτε και εσείς, ότι η ελληνική κοινωνία, το γονεϊκό κίνημα, οι οικογένειες -αν θέλετε, είναι και αισιόδοξο αυτό για εμάς- έχουμε πολύ περισσότερες διαγνώσεις απ’ ό,τι στο παρελθόν. Και γιατί λέω αισιόδοξο; Ούτε για το κομμάτι των ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών ούτε για το κομμάτι της αναπηρίας, προφανώς, λέω αισιόδοξο, γιατί πλέον η ελληνική οικογένεια δεν φοβάται, έχει καταρρίψει κάποια στερεότυπα τα οποία υπήρχαν και ακόμα θα πω εγώ υπάρχουν σήμερα, αλλά τουλάχιστον, πηγαίνει το παιδί, γίνεται η διάγνωση και έτσι οι διαγνώσεις και άρα, οι αιτήσεις στα ΚΕΔΑΣΥ για παράλληλες στηρίξεις και τμήματα ένταξης είναι αυξημένες σε σχέση με το παρελθόν.
Όμως επειδή καταλαβαίνουμε ότι η ανάγκη είναι μεγαλύτερη, ότι τα αιτήματα και τα παιδιά που χρειάζονται αυτό, είναι περισσότερα, υπερδιπλασιάσαμε -τώρα, προχθές κιόλας- τις πιστώσεις και τους πόρους που πηγαίνουν σε ειδική αγωγή, έτσι ώστε από τις εννιά χιλιάδες τριακόσιες που δόθηκαν στον Σεπτέμβριο, να πάμε στο σύνολο στις είκοσι. Οι εννιά χιλιάδες τριακόσιες από αυτές, αν δεν κάνω λάθος, θα πάνε στην αρχή του Οκτώβρη και οι υπόλοιπες επτά χιλιάδες επτακόσιες στην αρχή του Νοέμβρη.
Ένα μεγάλο μέρος των Παράλληλων στηρίξεων στην προσχολική εκπαίδευση οφείλεται διότι δεν υπάρχουν αρκετά Τμήματα Ένταξης στα νηπιαγωγεία για να υποστηρίξουν τους μαθητές. Καταχρηστικά νήπια με μέτριου βαθμού δυσκολίες παίρνουν παράλληλη στήριξη διότι δεν υπάρχει Τμήμα Ένταξης να τα υποστηρίζει ή υπάρχουν ελάχιστα, μόνο ένα ή δύο ανά δήμο. Ο θεσμός του Τμήματος Ένταξης στην προσχολική είναι πολύ πίσω συγκριτικά με το δημοτικό σχολείο. Θα πρέπει το Υπουργείο να προχωρήσει στην άμεση ίδρυση Τμημάτων Ένταξης στα νηπιαγωγεία και να μην επαφίεται η ίδρυση του στην διακριτική ευχέρεια των προϊσταμένων και των συλλόγων διδασκόντων των νηπιαγωγείων.