Είμαι αναπληρώτρια εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής και φέτος υπηρετώ ως παράλληλη στήριξη σε Δημοτικό Σχολείο.
Το περιστατικό που ανέλαβα φέτος ήταν ιδιαίτερα βαρύ, ένα παιδί με αυτισμό.
Πάνω σε μία έντονη κρίση του, εν ώρα εργασίας, με κλώτσησε με αποτέλεσμα να μου προκαλέσει εξάρθρωση επιγονατίδας.
Φυσικά, το Κέντρο Υγείας της περιοχής με παρέπεμψε σε ιδιώτη ορθοπεδικό, ο οποίος με ενημέρωσε πως και όλες οι περαιτέρω εξετάσεις δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν στο νησί, επομένως αναγκάστηκα να ταξιδέψω στον τόπο κατοικίας μου (Θεσσαλία).
Ένα μήνα το πόδι μου σε νάρθηκα-κηδεμόνα και τουλάχιστον δύο μήνες αποθεραπεία.
Η αναρρωτική άδεια που δικαιούμαι για το σοβαρό εργατικό μου ατύχημα ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός είναι μόλις δεκαπέντε ημέρες.
Για τις υπόλοιπες ημέρες που χρειάζομαι, μου αφαιρούνται μόρια προϋπηρεσίας, ένσημα και χρήματα από τη μισθοδοσία μου.
Δηλαδή, όχι μόνο δεν αποζημιώνομαι, αλλά καλούμαι να χρεωθώ όλα αυτά και επιπλέον όλα τα ιατρικά και μεταφορικά έξοδα, μετά από ένα τόσο άδικο και τραγικό περιστατικό.
Και όλα αυτά επειδή είμαι αναπληρώτρια και όχι μόνιμη εκπαιδευτικός.
Αυτό το χάσμα μεταξύ μονίμων – αναπληρωτών εκπαιδευτικών δημιουργεί απαράδεκτες εργασιακές και κοινωνικές αδικίες.
Ζητώ, λοιπόν, από το ΥΠΑΙΘΑ ίσα εργασιακά δικαιώματα για εμάς τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς.
Να σταματήσει πια η υποτίμησή μας.
Καλούμαστε να καλύψουμε κενά και να προσφέρουμε το καλύτερο δυνατό σε τόσο απομακρυσμένα μέρη για χάρη της δημόσιας εκπαίδευσης και το αντάλλαγμα είναι η απαξίωση και η στέρηση εργασιακών δικαιωμάτων που θεωρούνται αυτονόητα.
(Τα στοιχεία της εκπαιδευτικού υπάρχουν στο esos εάν το υπουργείο Παιδείας θελήσει να επικοινωνήσει μαζί της)
Είπαμε είμαστε χώρα πια Ελλάδα 2.0.
Στη Γερμανία πχ πέρα από την ιατρική περίθαλψη που έχεις με αξιοπρέπεια, οι συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί δεν απολειονται όταν τελειώσει η δουλειά τους με τους αναπληρωτές όπως εδώ, θα μου πείτε συγκρίνεις τη Γερμανία με μπανανία.